GelreDome

De Oekraïense miljardair Rinat Akhmetov pompte een deel van zijn vermogen in Shakhtar Donetsk. Over die laatste club gaat The other Chelsea. Het had net zo goed over Vitesse kunnen gaan.

Op die 16de augustus in 2010 waren er opeens twaalf soorten broodjes in het Gelredome. Geen witte bolletjes met maar één plakje kaas of ham in cellofaan zoals normaal bij persconferenties van Vitesse, maar meergranen pistoletjes met zalm en courgette.

‘We hebben een luxe Betuwse koffietafel besteld,’ had persvoorlichter Ester Bal door de telefoon gezegd. ‘Gezonde, lekkere dingen, daar houd ik zelf ook van. En er is champagne.’

Een paar uur later kondigde ze met een glimmend hoofd ‘geweldig nieuws’ aan. Ze wachtte even op het seintje van de televisie en gaf het woord aan Vitesse-voorzitter en -eigenaar Maasbert Schouten. Hij zei dat 16 augustus – de sterfdag van Elvis Presley – voortaan ‘een feestdag voor alle Vitessenaren’ zou zijn. Hij had de club met winst verkocht. Dat alleen al was een feestje waard.

Onder het korte regime van Maasbert was er vooral bezuinigd. De halve selectie was vertrokken, het personeel was verzocht om vrijwillig salaris in te leveren en trainer Theo Bos was met een stuk of dertien jeugdspelers – verrassend goed, dat wel – aan de competitie begonnen. Zelf gaf Maasbert het goede voorbeeld. Hij gaf net als zijn grote idool Dagobert Duck geen cent te veel uit en nam regelmatig een kook- en stoommaaltijd van Albert Heijn mee naar het werk. Op de Zuidtribune van het GelreDome noemden ze hem ‘ons spaarvarken’.

Die Maasbert hield de toespraak van zijn leven. Hij las een epistel van drie kantjes voor, waarin hij vijf keer zei dat Vitesse voortaan voor het hoogste ging: de landstitel en voetballen in de Champions League. ‘Het licht in Arnhem staat op groen.’

Naast hem zat de nieuwe eigenaar van Vitesse: de Georgiër Merab Jordania. Hij droeg het clubkostuum – maat 52 – van algemeen directeur Paul van der Kraan, die met zijn gezin vakantie vierde in Amerika. De overname was zo snel rond gekomen dat Piet Zoomers, de vaste kleermaker van de club, geen tijd had gehad om een nieuw kostuum te maken. Bij het opvragen van de maten van de nieuwe eigenaar hadden medewerkers ontdekt dat hij dezelfde kostuummaat had als Paul van der Kraan. Zelfs de schoenen – maat 42 – pasten.

Merab Jordania kondigde hij de komst van grote versterkingen aan. ‘Give me two days.’

De spelersgroep en de technische staf waren een etage lager ingelicht over ‘het grote nieuws’. Ze wisten niet precies wat ze ervan moesten vinden. Alleen keeper Piet Velthuizen was meteen enthousiast. De rest van de dag stond hij alle media te woord: ‘Het is een stukje geluk dat op je bordje komt vallen. Ik ga zeker een keer een babbeltje maken met meneer Jordania. Ik heb altijd gezegd dat Vitesse mijn club is en als meneer Jordania dan uit de hemel komt vallen om ze kampioen te maken, is dat helemaal mooi. Ik wacht op een telefoontje.’ Een paar uur later vroeg hij zich af waarom meneer Jordania nog niet gebeld had.

Een week later bezocht Merab Jordania voor het eerst een wedstrijd van Vitesse. Hij arriveerde een half uur voor de wedstrijd tegen FC Twente. Hij had zijn twee zoontjes meegenomen. Er waren twaalfduizend toeschouwers: een dieptepunt. Toch was er volgens de club wel degelijk sprake van een Jordania- effect: als de Georgiër de club niet had overgenomen, waren er nog minder toeschouwers geweest.

De sfeeractie van de supportersverening mislukte: er waren te weinig supporters op de Zuid-tribune om stukken karton boven het hoofd te houden. Daardoor was de naam ‘MERAB’ maar moeilijk te lezen.

Op de persconferentie na de wedstrijd verscheen – totaal onverwacht – Maasbert Schouten. Journalisten namen de uitdrukking ‘give me two days’ volgens hem te letterlijk. ‘Dat is Georgisch voor ‘ik maak het snel in orde’. Alles watje zegt, wordt verdraaid of uitvergroot. De Vitesse-supporters zijn heel tevreden met mijn uitspraken, de grote boze buitenwereld heeft er moeite mee.’

Bijna twee jaar, drie trainers, een stuk of twintig aan- en verkopen en veel hoongelach later was stadion GelreDome voor het eerst sinds tien jaar uitverkocht. In de wedstrijd tegen RKC kwalificeerde Vitesse zich voor het eerst sinds lange tijd weer voor Europees voetbal. De stemming was euforisch.

De dag ervoor won Chelsea de Champions League, waarmee het bewijs was geleverd dat succes in voetbal te koop is. Veel mensen zijn daar op tegen.

Maar in Arnhem vinden we het hartstikke leuk. Er is genoeg om ons gelachen, nu zijn wij aan de beurt. Wen er maar aan.

Varagids nr 22