Merchandise
Bony kan echt niet meer
Tenminste, normaal gesproken. Het enige nadeel zouden de financiële middelen van zijn club kunnen zijn.
Gezien het kapitaal achter Vitesse is het theoretisch mogelijk dat Bony na de winterstop doorgaat met dat gekuier en dat geneurie, met dat veel te goed zijn voor de eredivisie. Je moet er niet aan denken.
Nog vier maanden Bony: ik zeg nee. Ik bedoel, nu onze eredivisie is opgebouwd uit relatieve klasse moeten de spelers van absolute klasse het kort houden. Zodra ze merken dat het allemaal te gemakkelijk gaat, dat tegenstanders van hen afspringen als hommels van een autoruit – pok! – moeten ze sportief zijn. Koffer pakken, op naar de Premier League.
Met Jan Vertonghen duurde het vorig seizoen ook te lang. De Ajax-verdediger ging na verloop van tijd met die duidelijk te grote passen naar voren, wierp onderweg wat opponenten van zich af en ging dan iets leuks bedenken. Uit verveling, kreeg je de indruk. Scoorde-ie ook nog. Pijnlijk.
De rushes van Vertonghen zetten de kwaliteit van de eredivisie in het daglicht, en daarop zat niemand op te wachten.
Eigen helden
Wij hebben recht op onze dromen, de eredivisie is onze referentie van goed en slecht, wij fabriceren onze eigen helden, mannen die internationaal misschien zo-zo zijn, maar die het naar onze normen werkelijk fan-tas-tisch doen.
Het vertrek van Bryan Ruiz in 2011 kwam dus net op tijd. Nóg een seizoen joggen over het veld – en tussendoor z’n wedstrijdjes beslissen – was te veel geweest. Soms pingelde de Twente-speler zomaar wat van links naar rechts, met de bal aan de voet, op zoek naar prikkels – echt een rotgezicht.
Tegenwoordig moeten Vertonghen en Ruiz hun best doen in Engeland en is het vanzelf weer leuk om ze te zien. Logisch, ze lopen tussen hun gelijken. Kun je van Bony niet meer zeggen. Gewoon oneerlijk, zo goed als hij zaterdag was in de Arena. Zag je hem wandelen voordat hij Vitesse op 0-1 zette? Wie is daarmee gediend?
En dan die tweede goal: eerst Christian Poulsen een hak zetten – pok! – daarna Lasse Schöne afschudden – pok! – en vervolgens op zijn gemakje – eens kijken, wat zal ik nou eens doen – de bal naar rechts passen.
Kapot lampje
Met een duwtje van: sorry vriend, moet er even bij, manoeuvreerde Bony zich langs Stefano Denswil en kopte de voorzet van Renato Ibarra binnen. En hij juichte niet eens meer. Hooguit straalde hij de tevredenheid uit van iemand die een kapot lampje in de gang heeft vervangen. Zo, die kan weer.
Dit wordt ondraaglijk. Misschien zijn Bony’s twaalf goals in elf wedstrijden een bevlieging en zit nu alles mee. Maar gaat dit zo door, dan moet hij heel snel weg naar een competitie waar sterke en technisch vaardige spitsen absolute weerstand krijgen, geen relatieve.
Bovendien, op 10 december wordt de Ivoriaan 24. Dat is toch veel te oud voor een klassespeler in de eredivisie?
