‘Mister Vitesse’ maakt veel los

Theo Bos overleed don­derdag op 47-jarige leeftijd aan de gevolgen van alvleesklierkanker. ‘Mister Vitesse’ blijkt niet alleen po­pulair bij de fans, maar ook bij de personen met wie hij de afgelopen decennia heeft samengewerkt.

Jan Snellenburg (73), bestuurslid van Vitesse: „Ik leerde Theo kennen in 1983. Ik werd toen bestuurslid van Vitesse, Theo brak dat jaar door in het eerste elftal. Ik was dan wel een stuk ouder dan Theo, hij bena­derde mij toch als een gelijke. Als een vriend. Theo was heel bena­derbaar, voor iedereen. Een prach­tig persoon.

„We zijn altijd vrienden geble­ven. We liepen niet bij elkaar de deur plat, maar de vriendschap was hecht. Vanaf 1999 speelden we samen in één team, zaalvoet­balteam De Dumpel. Ik was de doelman van dat team. Ik kreeg re­gelmatig op mijn donder van Theo, als ik weer eens een bal had doorgelaten. Theo kon hard zijn voor zichzelf, maar ook voor ande­ren. Maar hij was ook sportief en goudeerlijk.”

Toon Hartemink, coördinator jeugd­scouting bij Vitesse en oud-ploegge­noot: „We hebben in de jaren tach­tig slechts twee seizoenen samen gespeeld, maar we zijn elkaar nooit uit het oog verloren. We wa­ren elkaars concurrent, maar on­danks dat werden we dikke vrien­den. Theo werd na zijn actieve car­rière jeugdtrainer bij Vitesse en heeft mij toen teruggehaald. Het klikte.

„Ik vind het echt verschrikkelijk.

Ik ging regelmatig bij Theo op be­zoek, ook recent nog. Ik troost mij met de gedachte dat Theo rustig is ingeslapen. De grootste klap kwam voor Theo vorige week, toen hij hoorde dat de chemothe­rapie niet meer aansloeg. Theo is altijd een vechter geweest, maar toen was het echt einde verhaal…

Marieke (weduwe van Theo Bos) is een kanjer. Ik vind het bijzon­der knap hoe zij met Theo het tra­ject is ingegaan. Ze was sterk en bood steun.”

Glenn Helder, oud-ploeggenoot bij Vitesse: „Theo was als een vaderfi­guur voor mij. Ik was een leuke voetballer bij Sparta, maar bij Vi­tesse ben ik echt gegroeid als voet­baller. Dat kwam door Theo, hij was een waardig aanvoerder en hield mij met beide benen op de grond. Ik had dat nodig. Eén ding zal ik nooit vergeten; ik kon toen al niet met geld omgaan en had duizend gulden van Theo ge­leend. Daar heeft hij lang op moe­ten wachten. Toen ik bij Arsenal speelde, kwam ik hem een keer te­gen. Ik zei toen: ‘Theo je krijgt nog geld van mij’. Ik gaf hem tien­duizend gulden. Ik had in die tijd altijd belachelijk veel geld op zak. De reactie van Theo was prachtig, hij pakte er één briefje van dui­zend uit en zei: ‘de rest zal je zelf nog hard nodig hebben.

„Ik ben nog bij Theo in het zieken­huis in Rotterdam geweest. Dan zit je bij hem en dan zie je wat de ziekte kanker met mensen doet. Ik heb er om gehuild, dat mag je best weten. Theo raakt mensen en niet alleen mij. Nu praat ieder­een goed over hem, maar dat kan ook niet anders. Hij was ook ge­weldig.”

Jhon van Beukering, voormalig prof­voetballer van onder meer Vitesse: „Ik ging vorig jaar naar FC Dor­drecht omdat Theo Bos daar trai­ner was. Eigenlijk wilde ik niet meer in de eerste divisie voetbal­len, maar het vertrouwen dat ik in Theo had was groot. Als B-ju­nior van Vitesse kende ik een moeilijke tijd, Theo heeft mij toen gesteund. Dat vergeet je niet. Toen hij ziek werd, hield hij zich sterk. Maar je zag dat hij snel ach­teruit ging. Toen hij zijn werk­zaamheden moest neerleggen, ben ik ook direct gestopt bij FC Dordrecht. Ik kon het niet opbren­gen. Dan moet je eerlijk zijn naar de club. Ik wens de familie van Theo heel veel sterkte.”

Gelderlander / Foto’s SV