Merchandise
“Ik ben nooit prins carnaval geweest”
Een aantal journalisten volgen op de perstribune het voorbeeld van toeschouwers die opstaan en klappen voor Bos. Peter Bosz, Hendrie Krüzen en Albert Capellas komen ook van hun stoel. Spelers in de dugout van Vitesse zitten. Ze kijken rond.
Herdenking
De vaste steward bij de dugout van de bezoekende club haalt de handen van zijn rug. De ogen blijven gericht op de hoofdtribune. De handen gaan op elkaar. Na één minuut weer op de rug. Gedurende de wedstrijd instrueert hij een man met een fluorescerende jas hoe hij op twee meter van hem als een steward moet staan en kijken. De man knikt vaak met het hoofd tijdens de uitleg. Net als de vrouw die een half uur later instructies krijgt en de rossige jongen die de vrouw een half uur later aflost.
Vitesse heeft een banner van Bos gepost op de clubsite en social media, verklaart persmedewerker Wiebe Nelissen op de vraag wat Vitesse doet op deze dag. Vitesse herdenkt Bos sinds dit seizoen bij thuisduels met FC Utrecht. Zoals afgesproken, zegt Nelissen. Hij vertelt daarna dat persvoorlichtster Ester Bal zich niet goed voelde en thuis zit. Voor Vitesse-zaken is Nelissen beschikbaar.
Dolletjes
Net als op 1 maart 2013, één dag na de sterfdag van Bos, wint Vitesse. Familieleden van Rochdi Achenteh (25) zitten op de hoofdtribune. Een broer van hem eet friet uit een zakje. Vader en moeder zitten ernaast. Hun zoon en broer staat voor het tweede opeenvolgende duel in de basis bij Vitesse. Vitesse won twee keer.
"Of ik de talisman ben? Nee joh. Wat een Ka Uu Té-vraag, ha ha. Doe niet zo gek. Ik heb alleen maar mijn best gedaan", zegt Achenteh tegen Goal. Hij verving de geschorste Patrick van Aanholt. Goede vriend Pata. "Onze gekke Patrick van Aanholt ken ik al van onze PSV-tijd. Zakaria Labyad ken ik ook van PSV. Er zitten nog meer goede jongens bij Vitesse. Geen capsones. Geen gekke dingen. Af en toe dolletje. Ook met die gekke Afrikanen."
"Alle culturen gaan hier door één deur. Dat valt me op. Als we elkaar zien, geeft iedereen elkaar een hand. Of een boks of wat dan ook. Dat zie je niet bij elke club hoor. Er worden grapjes gemaakt over dat we twee keer winnen zonder Pata. Dan grappen andere spelers dat ik moet blijven staan en dat hij aan de kant kan blijven. We dollen veel, maar als er serieus gewerkt moet worden dan zijn we serieus."
Cultheld
De naam van Theo Bos wordt een keer of drie gezongen door fans. Net als die van Frank van der Struijk. Hij wordt door hen Frankie Two Fingers genoemd. Hij stak in 2011 zijn middelvingers op naar NEC-supporters. Vlak na een 0-1 zege bij de grote rivaal.
De toekomst van Van der Struijk is onbekend. Komende zomer loopt zijn contract af. Vitesse heeft zich nog niet gemeld. "Er lopen twaalf contracten af. Ik weet ook niet hoe het zit met die Financial Fair Play-regels. Nee hoor, ik ben geen grootverdiener. Misschien is er nog iets te regelen. Gratis telefoontje van Youfone."
"Het is mooi dat de fans mijn naam zingen. Ook nadat ik werd gewisseld", zei Van der Struijk (28) na het thuisduel met Roda JC (3-0). "Ik ben misschien een cultheld. Dat vind ik zeker niet erg. Ik ben daar heel blij mee. Zeker weten. Nagenoeg elke wedstrijd roepen ze mijn naam één of meerdere keren. Dat is mooi toch?"
Vitesse-fysiotherapeut Jos Kortekaas kwam na de wedstrijd kort voor Van der Struijk uit de kleedkamer. Hij schudde zijn hoofd. Christian Atsu gebruikt een stijltang na het douchen. Piet Velthuizen wandelt ook langs. "Ik weet het nog niet", antwoordt de keeper op een vraag of hij carnaval gaat vieren. Lucas Piazon gaat wel feesten, vertelt hij aan vier journalisten. De Braziliaan bezoekt vriend en Willem II-speler Bruno Andrade in Tilburg. Piazon heeft twee outfits: French Fries en hippie. Hij zegt een foto in outfit op Instagram te plaatsen.
Carnaval
"Gaat Lucas als frietje?", reageert Van der Struijk. "Dat wil ik dan wel even zien." Hij lacht. Van der Struijk komt uit Lennisheuvel. Een dorp in de gemeente Boxtel. Eendengat met carnaval. Van der Struijk gaat dit jaar verkleed als koning. Met een kroon op zijn hoofd. "We gaan op zondag altijd naar Boxtel. Sowieso. Naar de optocht. Meestal gaan we met een groep van 24. Mannen en vrouwen. Soms gaan we naar Eindhoven, Den Bosch of Tilburg. Ik ben nooit prins carnaval geweest. Dan heb je allerlei verplichtingen. Niks voor mij."
"Ik zat vanaf mijn negende bij Willem II. Dan speelden we op vrijdag en hadden we het hele weekend om te tanken. Toen was het vijf dagen volgieten. Nu drink ik ook nog wel een paar pilsjes hoor. Maar je zult mij niet laveloos in een goot vinden op de dinsdag. Ik ben opgegroeid met carnaval. Een echte Brabander kan carnaval niet missen", aldus Van der Struijk. Hij zegt dat 'z'n vrouwtje' vast enkele foto's op Facebook zet.
Marokko
Achenteh heeft ook een Brabantse tongval. Hij is geboren in Eindhoven (Lampengat) en is van Marokkaanse afkomst. Net als goede vriend Labyad kwam Achenteh in januari naar Arnhem. "Ik denk dat veel mensen in de Marokkaanse gemeenschap trots zijn dat we bij Vitesse spelen. Ik ben begonnen bij FC Eindhoven en ging stapje voor stapje omhoog. Nu zit ik bij een grote club. Als je ons complex ziet. Daar zeg je u(!) tegen. Met een uitroepteken", zegt Achenteh.
"Toen ik nog klein was speelden we vaak op moddervelden. Gingen we extra in een grote plas springen. Mijn moeder vond dat niet leuk. Maar de kleren werden altijd gewassen. Mijn vader gaat nog elke wedstrijd mee om te kijken. Mijn moeder komt ook vaak. Ze moeten soms improviseren. Mijn jongere broer voetbalt bij PSV. De familie in Marokko kijkt ook veel wedstrijden van Vitesse."
Vader
"Mijn vader gaat nog geregeld naar Marokko, dan merkt hij hoe groot de belangstelling is. Het voetbal heb ik niet zozeer van hem geleerd. Als ik mijn vader moet geloven was hij vroeger de Maradona van Marokko. Dat viel volgens mij wel mee. Vroeger bracht hij mij naar PSV. Op de fiets. Ik dan achterop met een zware tas. Mijn vader is altijd heel belangrijk voor mij geweest."
Dat geldt ongetwijfeld ook voor Luuk Bos en zijn twee zussen. Sinds een jaar en drie dagen kunnen ze dat alleen niet meer tegen hem zeggen. Althans niet face to face. Ze herdenken Theo Bos waarschijnlijk (even) iedere dag. Niet als clubicoon, maar als vader. Luuk Bos lachte na de wedstrijd. Net als meer mensen in en om de GelreDome. De steward bij de dugout van de bezoekende ploeg niet. Hij kijkt naar de hoofdtribune. Gesloten mond. De ogen gaan heen en weer.
