‘Dit is echt een droombaan’

De zon prikt voorzichtigjes door de wolken boven Papendal, waar een serene rust heerst. Tot het openmaken van een hek deze rust enigszins verstoort. Materiaalman van Vitesse Marco Rou is ‘de dader’. Een dagelijks ritueel, maar zeker geen sleur: ‘Dit is echt een droombaan.’

Wie wil dat niet, een droombaan. Vaak berust het vinden daarvan op toeval, dat is eigenlijk bij de inwoner van Wageningen niet anders. ,,Ik was al vrijwilliger bij Vitesse, waar ik jonge spelertjes vervoerde naar de trainingen en naar huis. In die periode zat ik zonder werk en ben dat vervolgens twee dagen per week gaan doen. Daarmee kwam voor de 'voetbalman in hart en nieren' een voorlopig einde aan het zelf voetballen (bij WAVV, SKV en EMM) en het trainerschap, waar hij onder andere voor de groep stond bij Bennekom, Bemmel, Fortissimo en Loenermark. ,,Toch zou ik nog wel weer trainer willen zijn, maar dan bijvoorbeeld als assistent. In mijn functie hier kan ik geen hoofdtrainer meer zijn. Dus wie weet, wat er nog op mijn pad komt."

BEHANGTAFEL
De daadwerkelijk stap naar materiaalman ontstond op een andere, toch wel bijzondere manier. ,,Hier op het complex stonden een drietal containers met kleding. De club was overgestapt van het merk Nike, naar Macron. Ik raakte in gesprek met de accommodatiebeheerder Michel van Veen en de financieel manager Pascal van Wijk. Ik adviseerde hen dat eens een keer uit te laten zoeken, dan zou het eventueel ook nog verkocht kunnen worden. 'Wie zou dat dan moeten doen?', kreeg ik als antwoord. Ik heb toen aangegeven dat ik dat wel wilde doen. Zogezegd zo gedaan. En als ik er de tijd voort had stond ik hier op een behangtafel, doos voor doos uit te pakken en te sorteren. Toen ik klaar was liep ik Chris van Dee, van de wasserij, tegen het lijf."

VELDWERK
En dat werd vervolgens de aanzet, nu ruim vijf jaar geleden, dat Rou de materialen ging beheren. ,,Chris was toen achter in de vijftig. Hij vroeg mij om op maandagavond de beloftes te gaan doen. Op maandagavond met de wedstrijden mee. Toen heb ik een half jaar met Chris meegelopen en vervolgens het seizoen erna alleen gestart en deed Chris alleen de wasserij. Maar na vijf maanden raakte de materiaalman van het eerste Marco Kamphuis geblesseerd en werd ik er door Frits Hartemink bijgehaald en sindsdien ben ik bij het eerste gebleven, inmiddels ook in vaste dienst. Voor mij, die helemaal gek is van voetbal, dan is dit wel de mooiste baan die je je kan wensen. Ja, een droombaan. Elke dag bezig zijn met die jongens is wel heel erg mooi. Vandaar dat ik ook blij ben dat ik 'het veldwerk' mag doen. We spreken hier van 'binnen en buiten'. Frits doet alles binnen en ik ben buiten aan het werk. Op wedstrijddagen doen we alles samen, totdat de spelers komen, dan zorg ik verder dat buiten alles in orde is."

TRAINERS
Niet alleen buiten, maar zeker ook het buitenland zijn weer avonturen waar Rou met plezier naar terug- en ook naar uit kijkt. ,,Trainingskampen zijn leuk, vak lekker weer, maar wel de drukste perioden voor ons. Dat is vaak twee keer per dag trainen en als de jongens rusten doen wij de was. Maar wij zijn niet met vakantie, maar maken wel van alles mee. Ook natuurlijk verschillende trainers en spelers. Ik ben begonnen bij Peter Bosz, die al na drie maanden naar Israël vertrok, waarna Rob Maas het overnam. Daarna kwam Henk Fräser en nu dus Leonid Sloetski. Een voorkeur heb ik niet, we staan ook voor hen, net als voor de spelers, altijd klaar. Iedereen heeft en doet zijn ding. Het verschil zit hem vaak in het materiaal. Fräser gebruikte bijvoorbeeld veel meer materiaal, dan de huidige trainer. Henk werkte meer met de zogenaamde 'prikpoppen', die ook gebruikt worden voor een muurtje, de huidige trainer is meer van 'de kleine pionnen'. Dus iedere trainer is uniek, maar voor mij maakt het niet uit, ik zorg gewoon dat alles netjes klaar ligt. Met Sloetski is wat dat betreft prima te werken, fantastische man, heeft humor en laat je vrij in de dingen die je doet. Als het maar goed gebeurt, als het niet goed is trekt hij je aan je jas, maar altijd met een lach. Ik zie dit dan ook niet als werk. Ik hoop dit nog lang te kunnen doen. Ik ben pas 48, dus ik kan het nog wel 20 jaar doen."

SCHERP
Wedstrijddagen worden uiteraard anders ingevuld dan een training. ,,We verzamelen op Papendal en Frits en ik zijn dan, bij uitwedstrijden, altijd vier uur van tevoren aanwezig. Dan hebben we alles bij ons. Hebben twee uurtjes werk, alles klaarleggen, drank klaarmaken, jassen, hesjes, er mag natuurlijk niets ontbreken. Dan drinken we een bakje koffie, dan komen de spelers en gaat het beginnen. Tijdens de wedstrijd ben ik scherp. Bijvoorbeeld als een speler bloed op zijn shirt heeft, of andere schoenen nodig heeft. Opletten of een speler zijn hesje aanheeft als hij gaat warmlopen. Ik kijk de wedstrijd niet zoals een supporter, maar juichen doe ik zeker bij een doelpunt, want je wilt toch wedstrijden winnen. Daar ben je de hele week mee bezig. Feyenoord vind ik nog altijd de mooiste uitwedstrijd, ook omdat we een prima band hebben met hun materiaalman. Het thuisritueel is eigenlijk hetzelfde, alleen zijn we door de weeks al eens in GelreDome, om de spullen alvast klaar te leggen. De contacten met de spelers zijn ook prima, zij waarderen de dingen die je doet."

Ook voor Rou was het winnen van de beker het absolute hoogtepunt tot nu toe. ,,Die hele week was geweldig. Iedere avond trainden we om 18.00 uur. En dan die Kuip, waar ook je zoon zit, toen kreeg ik wel een brok in de keel. Vervolgens de huldigingen, echt geweldig. Ik hoop nog veel successen te mogen meemaken, maar bovenal dit heerlijke werk, bij deze mooie club, te blijven doen."

Hoogenlaag.nl/fofo’s SV