Pedersen: ‘Vitesse is Manchester City in het klein’

Hij behoort tot de grootste talenten van Noorwegen, was als tiener op proef bij Liverpool en kwam afgelopen zomer over naar Vitesse. Marcus Pedersen (20), een spits met zelfvertrouwen.

Een blessure verstoorde zijn eerste maanden, maar nu wil hij zijn bravoure omzetten in doelpunten. De tijd dringt voor Marcus Pedersen. 'Dit is een opstapje naar de Premier League.'

Als een mes snijdt de spierwitte sportwagen door een brei van dikke mist. De bestuurder parkeert zijn auto voor de perstent van Vitesse en stapt uit. Daar is Marcus Pedersen, spits van Vitesse. Met een coupe als gemaakt met secondelij m, trendy blauwe stappers en twee fel twinkelende oorbellen stapt hij over het verregende gras, als ware het de catwalk van Papendal. Het handenschudden gaat zonder oogcontact; soms is vluchtigheid een levensstijl. Pedersen heeft de uitstraling van een ster. Een ster in wording, dat op z'n minst. Maar een dag later is van alle glans weinig meer over als de Noor in het verloren uitduel met Willem II (1-0) al na een half uur naar de kant wordt gehaald. Volgens zijn trainer Albert Ferrer verloor de aanvaller elke bal. Pedersen, woest, is het daarmee niet eens. Vitesse is voor hem geen doel maar een tussenstap. En dus wil hij elke minuut spelen.

Wéér niet gewonnen. En dat tegen Willem II.
'Het is dramatisch. Zij hadden al hun vertrouwen in deze wedstrijd gelegd, maar voor ons was het belang net zo groot. We willen de supporters graag laten zien dat we op de goede weg zijn, en alleen als we presteren gaan ze dat ook echt geloven. Eigenlijk is het een schande dat we verloren hebben, als je ziet welke spelers er bij ons meededen... We zullen weer vooruit moeten kijken. Elke wedstrijd is als een nieuw examen.'

Hoe bevalt het je verder tot nog toe, als Noor in Nederland?
'Buiten de resultaten, uitstekend. Ik woon in een nieuwbouwwijk aan de rand van Arnhem, dichtbij Gelredome, en heb me dus meteen aardig kunnen settelen. De manier van leven is vergelijkbaar met die in Noorwegen. De mensen zijn nuchter, het eten komt aardig overeen. Al mis ik soms de vis... Wat me vooral opvalt, is het dramatische weer. Natuurlijk kregen we rond de Kerst een koude periode te verwerken, maar mijn gevoel zegt dat het in januari alleen maar geregend heeft. Regen, regen, regen. Echt vreselijk boring'.

Jij houdt meer van de Noorse weersomstandigheden: sneeuw en ijs?
'Nee, ik ben een zonaanbidder. Misschien ben ik wel in het verkeerde land geboren.'

Is dat de reden waarom je voetballer en geen schaatser bent geworden? Je bent geboren in Hamar, het mekka van de schaatswereld.
'Haha, je bent niet de eerste die erover begint. De meeste mensen hier in Nederland kennen Hamar alleen vanwege het schaatsen. Wat ik ervan vind? Het kan me echt totaal niet boeien. Het Vikings- kipet, de enorme ijshal in Hamar, is architectonisch geweldig. Echt een attractie voor toeristen. Maar de sport heeft me nooit zo kunnen interes¬seren. Telkens dezelfde rondjes schaatsen, wat is daar nou aan? Nee, skiën vind ik al iets leuker, maar vroeger was ik vooral op de ijshockeybaan te vinden. Voor de lol met vrienden, niet bij een club. Op mijn veertiende moest ik uiteindelijk een keuze maken. Ik was al jaren druk bezig met voetbal, toen een ijshockeytrainer me vroeg of ik wilde overstappen. Uiteindelijk zag ik in het voetbal veel meer perspectief. Hoewel we vergeleken met Nederland nog erg klein zijn, wordt voetbal in Noorwegen steeds groter. Onze lichting, die van 1990, waarborgt ontzettend veel talent. Het is een kwestie van tijd voor we ons kwalificeren voor een groot toernooi.'

Welke scout je ook spreekt, ze zien je allemaal als een groot talent.
'De meeste mensen zijn inderdaad wel enthousiast over me.'

Ze zullen het toch niet allemaal verkeerd zien?
'Ik vind het lastig om over mezelf te zeggen, maar ik bén een groot talent. Heel simpel. Sinds ik met voetbal ben begonnen, is er nooit een moment geweest waarop ik niét de beste was in de jeugdteams. Natuurlijk moest ik nog veel leren, maar ik scoorde altijd veel. Zelfs als centrale verdediger, want op die positie ben ik ooit begonnen. Alleen hebben ze me, omdat ik over het hele veld liep, uiteindelijk maar in de spits gezet. Het ontbrak me nog wat aan tactisch inzicht, laten we het daar maar op houden... Of het leuk is om altijd de beste te zijn? Ja, fantastisch. Ik ben nooit gebukt gegaan onder druk, net als dat ik die nu niet voel bij Vitesse. Ik had het talent, de creativiteit, maar was alleen daarmee nog niet klaar voor het grote werk. Mijn grote manco was een gebrek aan kracht.'

Je bent in die periode zelfs een jaar lang geblesseerd geweest.
'Mijn buikspieren speelden op. Dat hoor je wel vaker bij spelers die net voor de stap naar het echte profvoetbal staan. Het had bij mij ook echt te maken met fysieke problemen. Maar wat kon ik eraan doen? Ik was zestien, gewoon nog een kind. Achteraf kan ik wel concluderen dat het een kantelmoment in mijn carrière is geweest. Tot dat moment was ik als een tovenaar aan de bal, maar had totaal geen spieren. Nog veel te frivool, zwak in de duels. Ik was net een rietje, bij één duwtje lag ik al op de grond. Door die blessure was ik opeens op mezelf aangewezen, en moest ik individueel trainen. Vreselijk natuurlijk, helemaal als je de rest wel op het veld ziet lopen. Een jaar lang heb ik aan de gewichten gehangen. Toen ik terug kwam, was ik wél klaar voor het eerste team, destijds bij HamKam, waar ik toen nog speelde. Achterafkan ik wel stellen dat ik die blessure nodig heb gehad.'

Dat was bij de klachten waarmee je het afgelopen halfjaar kampte, wel anders.
'Nee, die komen me ontzettend slecht uit. Inmiddels ben ik fit genoeg en kan ik spelen, maar ik voel nog steeds een beetje pijn in een bot in mijn lies. Ik kan rennen, bewegen en draaien, maar als ik schiet, doet het pijn. Dat is vreselijk, zeker voor een spits. Het moeilijke en frustrerende is, dat ik niet weet wat het is. Het mag inmiddels wel een keer over zijn. Samen met de medische staf praat ik veel over wat we eraan zouden kunnen doen. Misschien moeten we gewoon wachten, en slijt de pijn vanzelf weg. Toen ik van Stromsgodset IF de overstap naar Vitesse maakte, was ik geblesseerd. In Noorwegen hebben we een operatie overwogen, maar toch voor rust gekozen. De eerste weken bij Vitesse kon ik ook niet meetrainen met het team, ik moest aansterken. Maar ik had nooit gedacht dat het zo lang zou duren. Momenteel zit ik nog steeds niet op honderd procent. Dat voel ik bij vlagen, ik kan nog steeds niet pieken.'

Terwijl je jezelf, zeker bij dit nieuwe Vitesse, graag wilt laten zien.
'Inderdaad. Voor de winterstop heb ik acht wedstrijden gespeeld en vier keer gescoord. Puur gekeken naar de statistieken is dat een aardig gemiddelde, maar ik ben totaal nog niet tevreden. Ik wil elke wedstrijd in de basis starten. Al moet ik toegeven dat ik de eerste maanden erg moest wennen. Niet aan het land en de mensen, maar puur aan het voetbal. In Noorwegen was ik goed genoeg om soms zelfs wat gas terug te nemen. Zelfs als ik niet honderd procent scherp was, blonk ik uit. Hier is dat anders, het niveau ligt een stuk hoger. Aan de andere kant, ik voelde afgelopen zomer wel dat ik klaar was voor deze stap.'

En dat was op je zestiende, toen Liverpool ' aanklopte, nog niet het geval?
'Zo voelde het toen wel, ja, dat ik nog net niet volwassen genoeg was. Alhoewel het natuurlijk een fantastisch avontuur was geweest.'

Liverpool benadert een zestienjarige Noor. Hoe gaat zoiets?
'Het was sowieso een heel onrustige periode. Ik was inmiddels opgevallen bij veel mensen uit het voetbal, en in de Noorse kranten werd gespeculeerd over waar mijn toekomst zou liggen. Op zich klinkt dat hartstikke leuk, maar je moet er op die leeftijd wel mee om kunnen gaan. Op een gegeven moment nam Liverpool contact op met mijn manager, met de vraag of ik daar stage wilde lopen. Ik wist serieus niet wat ik hoorde. Het was amazing. Engeland vind ik geweldig, maar Liverpool was een droom. Van kleins af aan ben ik fan, en had ik posters van Liverpool op mijn kamer hangen.'

Kortom, je beleeft momenteel een lastige tijd...
'Ja, haha, heel lastig. De prestaties zijn ondermaats, en het is erg onrustig. Ik volg het op de voet. Maar wat er dit seizoen ook gebeurt, het blijft een van de grootste clubs van de wereld. Voor mij dé grootste. Mijn toenmalige club gaf toestemming voor de stage, en opeens was ik met mijn ouders in Liverpool. Uitgerekend in een weekeinde waarin ik ziek was, me slap voelde, eigenlijk geen energie had om te voetballen. Het was niet het ideale moment, maar toch ging ik ervoor. De eerste avond daar, ik zal het nooit vergeten, at ik in het hotel een brownie. En toen ik een dag later op de club kwam en de kleedkamer betrad, werd me een plekje aangewezen en kreeg ik rugnummer 10. De 10 van Liverpool, ik wist niet wat ik zag! We speelden tegen de Verenigde Staten 0nder-20, en het ging goed. Ik voetbalde vrij onbevangen. Dat shirt zal ik mijn hele leven koesteren in mijn hart. Daarvoor is altijd plek in mijn huis. Dat ik uiteindelijk niet ben gegaan, is niet erg. Je moet pas gaan als je er klaar voor bent.'

Hoe stonden jouw ouders in deze kwestie? Je was immers pas zestien.
'Ze hebben me altijd de vrije keuze gelaten. Het is jouw leven, jouw carrière, dus als je wilt mag je zelf beslissen, was hun standpunt. Natuurlijk vonden ze het niet gemakkelijk. Maar ik ben erg blij dat ik altijd hun steun heb gevoeld. Mijn ouders zijn helemaal gek van voetbal, dus ze snappen hoe belangrijk het voor mij was ooit de stap naar het buitenland te maken. Mijn vader heeft nooit op een hoog niveau gespeeld, mijn moeder wel. In het nationale vrouwenteam van Noorwegen, in die sport een van de beste landen ter wereld. Zij werkt in een schoenenwinkel, mijn vader is kapper. Ik ben vrij ijdel. Dat heb ik van hen.'

Waar uit zich dat allemaal in?
'Ik zal nooit zonder gel in mijn haar de straat op gaan, koop vaak nieuwe kleren en, zoals je gezien hebt, vind ik het ook belangrijk in wat voor een auto ik rij.'

Ja, ongetwijfeld. Maar je zult 'm wel elke week moeten wassen.
'Ach, dat vind ik geen probleem. Dat weet je als je voor een witte auto kiest. Maar dat heb ik ervoor over. Begrijp me niet verkeerd: ik weet ook wel dat ik met mijn leven als profvoetballer een bevoorrecht mens ben. Als ik wil, kan ik naar de stad om nieuwe kleren te kopen. Maar waarom zou ik er niet van mogen genieten? Ik hou ontzettend van winkelen, zie er graag goed uit. Al vind ik de keuze in Arnhem niet zo bijzonder. Ik spring zo vaak mogelijk in de auto richting Amsterdam. Gelukkig is mijn vriendin hier, dat maakt het gezelliger.'

Voor haar moet het helemaal lastig zijn, zo opeens in een vreemd land.
'Natuurlijk, maar we hebben elkaar. Ik weet zeker dat spelers het een stuk moeilijker krijgen, als ze volledig op zichzelf in een hotel terechtkomen. Je gaat dan vanzelf wat afleiding zoeken, soms op de verkeerde manier. Nu weet ik dat er altijd iemand is als ik 's middags thuiskom. En we krijgen geregeld familie en vrienden over de vloer. Als voetballer moet je niet op één plek vastroesten. Om het echt te maken weet je dat veranderingen en verhuizingen erbij horen. Gelukkig wist mijn vriendin dat destijds ook, toen ze de keuze voor mij maakte.'

Je bent bij Vitesse in een zeer enerverende wereld terecht gekomen.
'Ze zijn ontzettend ambitieus, en daardoor is het hier erg interessant. Ik heb het gevoel dat de club organisatorisch op de goede weg is, maar het vraagt veel tijd om echt een succesvol team neer te zetten. Ook voor mij is het anders. Bij veel clubs ben je basisspeler, totdat je het slecht doet. Hier staat iedereen ter discussie, en ondertussen moet je zelf het ongelijk van de trainers bewijzen.'

De eerste twee maanden kwam je onder trainer Theo Bos weinig aan spelen toe. Was het voor jou een opluchting dat hij weg moest?
'Nee hoor, helemaal niet. Het klopt dat ik meer aan spelen wilde toekomen. Theo schoof het af op mijn blessure, maar net als dat ik nu soms nog last heb, had ik toen het gevoel wél minuten te kunnen maken. Afgelopen zaterdag kreeg ik veel kritiek van de huidige trainer, dus je ziet: ideaal is het zelden. Theo en ik keken op een andere manier naar voetbal, dat leidde wel eens tot discussies. Bijvoorbeeld over het systeem. Het is heel simpel, ik wil zoveel mogelijk in het strafschopgebied van de tegenstander komen. Daar ben ik gevaarlijk, dus de vleugelspelers moeten me daar bedienen. Hij zag liever dat ik de hele aanval bestreek, en veel meer meters maakte. Maar het zal bij hem ook met frustratie over mijn blessure te maken hebben gehad. Vitesse zocht een spits, haalde mij, en ik bleek niet fit. Terwijl de tijd wel drong om goede resultaten te behalen. Ik besef heel goed dat het ook voor hem moeilijk was, met zo'n nieuw team.'

Heb je nu wel het gevoel het volledige vertrouwen te genieten?
'Nee, dat gevoel heb ik niet. Wel voelt het iets beter dan in de eerste maanden, maar nog steeds is er voor ons veel onduidelijk. Het klinkt allemaal heel mooi, spelen zoals Barcelona, maar je moet daar wel de spelers voor hebben. Er wordt gewerkt met heel veel lopende mensen, in plaats van met een duidelijke structuur in de aanval. 4-3-3, met echte vleugels, dat vind ik ideaal. Nu verspil ik noodgedwongen veel energie aan lopen. Natuurlijk, als je over David Villa en Lionel Messi beschikt, is dit systeem prachtig. Maar zo ver zijn wij nog lang niet. Ik kan me heel goed voorstellen dat buitenstaanders weinig van onze trainingen snappen, ze zijn van zó'n hoog niveau. Ontzettend grappige en heel moeilijke oefeningen wisselen elkaar af. Maar altijd met de bal. Ik merk dat Ferrer een verleden bij Barcelona heeft. Alleen het beste is goed genoeg.'

Ondertussen lijkt Vitesse geïnteresseerd in de Ivoriaanse spits Wilfried Bony van Sparta Praag. Ze zouden liefst drie miljoen euro willen betalen.
'Denk je nu echt dat ik daar wakker van lig? Ik ben voor niemand bang. Mijn zelfvertrouwen is groot, en concurrentie tussen spelers is voor het team alleen maar goed. Hoe oud ik ook was, ik heb me altijd in the picture gespeeld, dus weet ik zeker dat ik het ook hier bij Vitesse ga maken. Ze zullen toch niet voor niets anderhalf miljoen euro voor me hebben betaald? Ik ben hierheen gekomen om over een paar jaar de volgende stap te kunnen maken. Daarom frustreert het me ook als ik, zoals tegen Willem II, gewisseld wordt. Ik wil altijd spelen. Ik heb speciaal voor Nederland gekozen, omdat dit het land is waar spitsen, ook uit Scandinavië, het altijd zo goed hebben gedaan. Marcus Berg is doorgebroken bij FC Groningen, Zlatan Ibrahimovic is natuurlijk het mooiste voorbeeld. Ik zal nog eventjes geduld moeten hebben, maar op termijn kan ik me in dat rijtje scharen.'

De ambities bij Vitesse zijn enorm. Maar voorlopig staan jullie nog vijftiende op de ranglijst.
'Ik kan het me heel goed voorstellen dat mensen sceptisch zijn, en er een beetje om lachen hoe het nu met ons gaat. Het vraagt veel tijd om zomaar even bij de eerste drie, vier te kunnen spelen. Ik heb gehoord dat Vitesse altijd veel financiële problemen heeft gekend; dan is dit natuurlijk de wereld op z'n kop. Toch denk ik dat het mogelijk is. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken. Tegen Willem II hebben we een wanprestatie neergezet, maar op het trainingskamp in Turkije voelde ik dat er binnen de ploeg iets begint te groeien. De echte chemie tussen de spelers moet nog ontstaan, maar de balans wordt beter. We zitten midden in een bijzonder proces en dat vergt tijd en geduld. De trainers zijn vervangen, spelers worden snel doorgeselecteerd en binnenkort beginnen ze met de bouw van een fantastisch trainingscentrum. Ik weet zeker dat Vitesse een heel mooie club wordt om de komende jaren voor te spelen. Al zal ik pas echt tevreden zijn als ik topscorer van de Eredivisie ben.'

Saillant detail: van alle aanwinsten ben jij de enige die voor langer dan een halfjaar is vastgelegd.
'Dat klopt. Ik woonde met Laryea Kingston in de wijk. Die is bijvoorbeeld alweer vertrokken. Persoonlijk denk ik niet dat een opeenvolging van grote veranderingen om ons heen de rust ten goede komen. Aan de andere kant, als een club door een eigenaar als Merab Jordania wordt overgenomen, weet je dat je dit kunt verwachten. Als het niet werkt, of als iets niet goed loopt, zal hij het nog liever gisteren dan vandaag willen veranderen. Je krijgt hier echt geen tijd om jezelf te bewijzen. Daar moet ik ook niet op rekenen. Of het niet fijn is wat krediet te hebben? Natuurlijk wel, maar hoe het nu bij Vitesse gaat, is een unicum in het voetbal. Bij een normale club kan je vier wedstrijden slecht spelen, voordat je eruit wordt gehaald óf het in de vijfde wedstrijd laten zien. Hier moet het meteen goed zijn. Ik doe mijn best, niemand kan me straks verwijten dat het aan mij heeft gelegen.'

De grote vraag is: kun je met veel geld een kampioensteam bouwen?
'Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Maar om onze geloofwaardigheid bij de buitenwereld nog een beetje overeind te houden, mogen we niet langer falen. Hoewel ik graag iets anders zou zeggen, denk ik niet dat we momenteel over Europees voetbal mogen filosoferen. Maar is dit niet een logische reactie, die je eerder ook bij Chelsea en Manchester City hebt gezien? City doet ook pas dit seizoen een beetje mee voor de prijzen. In mijn ogen is Vitesse Manchester City in het klein. Misschien vindt Nederland ons niet zo sympathiek, maar daar heb ik me nooit druk over gemaakt. Met vriendelijk zijn win je geen prijzen.'

Welke droom koester je nog in jouw carrière?
'Engeland, en dan natuurlijk het liefst Liverpool. Ik zou liegen als ik zeg dat een transfer naar Vitesse een droom was. Ik kende deze club amper, maar het verhaal en de ambities klonken goed. Dit is voor mij een opstapje naar de Premier League. Uiteindelijk hangt het af van het nemen van de goede beslissingen of ik het ook echt ga redden. In mijn hele carrière heb ik nog nooit getwijfeld over mijn eigen prestaties, en ook hier laat ik mijn hoofd niet op hol brengen.'

VI magazine week 4