Alexander Büttner: ‘Blij dat ik niet naar PSV ben gegaan’

Alexander Büttner (29) speelde in de Champions League, werd kampioen met Manchester United, verdiende miljoenen in Moskou en is nu weer terug in Arnhem.

Niet om af te bouwen. Integendeel, hij barst nog van de ambitie: ‘Mijn droom is ooit voor het Nederlands elftal te spelen.’

Er draait een witte Mercedes de parkeerplaats op. De eigenaar stapt uit, tasje in zijn hand, de openstaande sweater met capuchon geeft uitzicht op een paar van de vele tatoeages die hem bedekken. Family staat er in zijn nek. Losjes loopt hij door de gouden poort het miljoenencomplex op. Met de vingerafdruk op de juiste plek gaan hier alle deuren open. Hij gaat trainen. Voor het geld hoeft hij het niet meer te doen. ‘Jullie krijgen mijn geld toch nooit op’, lacht hij regelmatig als zijn ploeggenoten hem uitdagen voor een potje poker.

Hij is nog niet binnen of een stevige man met Russisch accent roept hem wat toe: ‘Hé, jij daar! Moesten al die kinderen niet huilen toen ze dat hoofd van jou zagen?’ Onze hoofdrolspeler lacht alweer voordat hij nog maar een stap op het veld heeft gezet. Want Alexander Büttner mag de afgelopen jaren de wildste voetbalavonturen hebben beleefd, van Manchester tot Moskou, hij is nog lang niet klaar. Vlak bij zijn familie en bij zijn voetbalfamilie. Mensen die zeggen dat hij een stap achteruit heeft gedaan, lacht hij recht in het gezicht uit. Vitesse is zijn club. Hier is hij gelukkig, gelukkiger dan geld kan maken. Toch is het nog niet zijn seizoen. Hij kampte de afgelopen weken met een liesblessure. Het is niet zozeer dat hij zelf niet op volle toeren draait, maar Vitesse hapert het ene moment als een oude Porsche die zijn laatste kilometers op de teller wegrijdt, om vervolgens bij vlagen als een Formule 1-wagen door het Eredivisie-circuit te zoeven. Vaak zijn beide facetten in een wedstrijd te bewonderen. Kortom, de balans is nog behoorlijk zoek. Tijd voor een gesprek.

Je Russische trainer Leonid Slutsky is nu niet bepaald een doorsneemens. Wat schreeuwde hij nou over die kinderen?

‘GE-WEL-DI-GE vent. Schrijf maar op. Gisteren moest ik naar een indoorspeeltuin voor een activiteit met de Vitesse KidsClub. En dan vraagt hij vandaag hoeveel kinderen er moesten huilen toen ze mij zagen. Dat is natuurlijk iets kleins, maar zo gaat het dag in dag uit. Daar hou ik van. Dan denkt iedereen natuurlijk weer dat ik dat zeg omdat hij mijn trainer is. Maar zo ben ik niet. Hij is een fijn mens en een goede trainer. Buiten het veld houdt hij van een geintje, op het veld is hij bloedfanatiek. Zelfs bij een 4-0 voorsprong tegen Heracles staat hij nog langs de lijn te ijsberen en te helpen. Maar vergis je niet: als je ziet hoe die man met voetbal leeft, hoe bezeten hij is van winnen en vooral hoeveel verstand hij ervan heeft, dat is echt bizar. Winnen, winnen, winnen. Hij is volledig bezeten. Slutsky doet me vaak aan Alex Ferguson denken. Net zo fanatiek. Die mannen leven voor het voetbal.’

En sterven als hun spelers een labiel team vormen. Met alle respect, maar waar zijn jullie mee bezig?

‘Nou, nou. Je kunt wel negatief gaan doen, maar je kunt ook de positieve dingen eruit halen. Tegen ADO was het in de eerste helft gigagoed. We zijn door in het bekertoernooi. We moeten bovenin mee kunnen draaien achter PSV en Ajax, we horen hoger dan waar we nu staan. We willen winnen, ook en juist voor deze trainer, niet alleen ik. We willen het voor hem doen. Als we verliezen, balen we ook voor hem. We doen hem echt wat aan. En dat verdient hij niet. Hij luistert naar wat de spelers te zeggen hebben en andersom doen wij dat ook. Het is bijzonder. Ik heb tegen hem gespeeld in Rusland, daar is hij natuurlijk heel bekend. Qua persoon kende ik hem nog niet echt, hoe langer je samenwerkt, hoe beter je hem leert kennen. Hij is zo ontzettend eerlijk. Als we een bespreking hebben en je doet iets niet goed, dan zegt hij dat en andersom ook. Die eerlijkheid is goed voor alle spelers. Hij probeert je echt te helpen om beter te worden.’

Dat doen alle trainers toch?

‘Deze trainer zit zelfs in de groepsapp. Heb je zoiets weleens gehoord? Ik niet. En het hoogste woord, hè. Laatst had Navarone Foor weer eens een jasje aan dat er niet uitzag. Dan ben je nog niet thuis of de trainer heeft alweer een rare foto gevonden met zo’n jasje. Ferguson was precies hetzelfde. Had ook een idee hoe je met spelers moet omgaan. Dat leer je niet op een cursus.’

We zagen beelden van je nieuwe huis. Echt gigantisch. Daarnaast heb je een huis voor je moeder neergezet. Je vertelde een witte Lamborghini te gaan kopen. Ken jij het gezegde dat een dubbeltje geen kwartje kan worden?

‘Nee dat ken ik geloof ik niet, maar ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Het is allemaal zo hard gegaan. Toen ik ineens naar Manchester United kon, geloofde ik het zelf ook niet. De rijkste en grootste club ter wereld. Het ene moment zit je met een milkshake in de snackbar en een week later zit je ineens in de kleedkamer bij die grote club. Ik was hier wel goed bezig, maar had een andere stap in gedachten. Naar een subtopper daar misschien. Niet meteen naar de beste en mooiste club in Engeland. Maar als ze je vragen, dan ga je.’

Je scoorde bij je debuut, werd kampioen, speelde Champions League. Je hebt veel meer volgers op Instagram dan Vitesse.

‘Echt waar? Ik heb echt geen idee. Ik heb er iets van 250 duizend, geloof ik, toch?’ Je hebt er 197 duizend, terwijl je zelden iets plaatst.

‘Dat ligt niet aan mij, iedereen die bij Manchester United heeft gespeeld, heeft veel volgers. Volgens mij hebben ze de meeste fans op de hele wereld. Ik merk nog steeds heel vaak dat ik daar heb gespeeld. Dat is voor het leven, denk ik. Weet je wat zo raar is? Ik ben nooit meer terug geweest. Snel een wedstrijdje gaan kijken past niet in mijn schema, Vitesse is belangrijker nu. Dat komt wel een keer.’

Het zegt ook veel over de achtbaan die je leven werd. De huismus die ineens de wereld rondvloog. Manchester, Moskou, Brussel. Ineens ben je bekend en heeft iedereen een mening over je.

‘Ja natuurlijk, als je tien mensen hebt, hebben ze alle tien een verschillende mening. Ik doe het niet voor de buitenwereld. Ik heb er hard voor gewerkt en als ik iets kan doen voor mijn ouders en mezelf, dan doe ik dat. Het is ons niet komen aanwaaien, ik vind dat we er hard genoeg voor hebben gewerkt. Er zijn altijd mensen die het je niet gunnen, maar ook heel veel die het je wel gunnen.’

Voetballers die veel snel verdienen, zijn dat geld vaak tien jaar later alweer kwijt.

‘Ik weet waar ik vandaan kom. Als persoon hebben die miljoenen mij niet veranderd. Het enige voordeel dat ik eruit heb gehaald, is dat ik iets heb kunnen terugdoen voor mijn ouders. Zij hebben altijd voor mij klaargestaan. Mijn vader moest jaar in jaar uit naar Amsterdam rijden vanuit Doetinchem. Ik ben zo blij dat ik ze iets kan teruggeven. Dat is het mooiste. Het is fijn ze weer zo dichtbij te hebben. Dat ik een huis kon laten bouwen voor mijn moeder is echt zo geweldig. Ze zijn wel gescheiden en hebben gelukkig een heel goede band. Iedereen weet hoe belangrijk mijn familie voor me is.’

Je bent klaar.

‘Ik ben gelukkig. Ik voetbal bij een club die veel voor me betekent. Maar ik ben vol energie om alles eruit te halen en ik geef niet snel op. Mijn droom is ooit in het Nederlands elftal te spelen. Ik ben van plan dat ook te gaan halen, dus waarom niet? Oranje is het mooiste wat er is. Ik kijk nu niet naar anderen, ik kijk naar mezelf en vind dat ik nu laat zien dat ik een aardig hoog niveau haal in de wedstrijden.’

Vitesse levert doorgaans niet zoveel internationals. Is Arnhem je eindstation?

‘Dit contract loopt komende zomer af. Ik heb al met de club om de tafel gezeten en weet dat ze tevreden zijn. Ik ben ook tevreden. Als ik hier over tien jaar nog ben, is dat prima. Dicht bij mijn familie, vlak bij huis. Ik woonde in Moskou net zo ver van de club, maar dan deed ik er wel dik twee uur over. Hoefde ik zelf niet te rijden. Had ik een chauffeur, was wel nodig ook, niemand kon daar rijden. Ik heb een hekel aan autorijden. Als er een lange file is, gooi ik ’m aan de kant, maar als ik nu tien minuten vaststa, dan lach ik daarom.’

Dat lachen vergaat je wel als je ziet hoe wisselvallig jullie op het veld zijn.

‘Dan bekijk je het negatief. Er zijn zoveel wedstrijden die je had moeten winnen, dat ligt aan onszelf. Tegen ADO speel je zo goed en dan kom je als een stelletje zoutzakken uit de kleedkamer en verspeel je punten terwijl dat niet nodig is. Als je verslapt, verspeel je de wedstrijd. Ik ben sowieso iemand die slecht tegen zijn verlies kan, ik ben wel iemand die af en toe even opstaat. Als het verslapt, dan hoeft dat niet meteen op een aanvallende manier, maar je kunt wel zeggen: Boys, kom op. Elke minuut van elke wedstrijd.’

Vitesse heeft de eerste maanden te maken met veel blessures. Daar verschuilen jullie je niet achter, maar mede daardoor staan jullie begin november met de vierde begroting op de achtste plaats.

‘Een beenbreuk van Matavz, Beerens en Linssen die een paar wedstrijden hebben gemist… Dat beperkt de mogelijkheden en natuurlijk heeft dat invloed op de resultaten. Maar aan het einde staan we waar we horen te staan.’

Vind je het niet raar? Een loopbaan als een steekvlam en dan voor je dertig bent alweer terug bij start?

‘Vitesse is toch een geweldige club? En ik ben gretig, hoor. Superfit, 29, mijn carrière is echt nog niet klaar. Natuurlijk, als je kijkt waar ik heb gespeeld, dat is fantastisch. Ajax, Vitesse, Manchester United, Dinamo Moskou, Anderlecht. Maar er gaan nog mooie dingen gebeuren. Dat weet ik. Ik voel me goed, ik weet dat ik makkelijk mee kan in de top en speel nu bij een goede club. Dit is voetbal, het is afwachten wat ik ga doen. Je kunt van alles plannen, maar zo werkt het niet. Ik denk dat het loopt hoe het lopen moet.’

De afgelopen weken deed je niet mee.

‘Ik train hartstikke hard voor mezelf. Ik had in oktober pech met mijn lies en miste daardoor een paar wedstrijden. Dat kan gebeuren. Als ik train, ga ik er vol voor. Daarnaast doe ik dingen voor mezelf. Ik wil alles eruit halen; eerst presteren bij Vitesse en dan zie ik het wel verder.’

Dan word je misschien vierde. Moet jij niet gewoon de lat wat hoger leggen, bij een club uit de topdrie in Nederland?

‘Dat kan ik zeker aan. Een halfjaar geleden nog kon ik naar PSV. Ik had wat dingen hier in Arnhem, waardoor het op dat moment beter leek verder te kijken. Ik wilde op dat moment wel, anders had ik er niet gezeten.’

Je werd uit de selectie gezet door Henk Fraser.

‘Volgens mij had hij niet geheel gelijk. Ach, er zijn meerdere dingen gebeurd en het is verleden tijd. Daar wil het verder niet meer over hebben. Maar daardoor stond ik er wel even open voor. Marcel Brands, toen de technisch directeur van PSV, belde. Ik zat daar al in het stadion, alles was eigenlijk rond. Het ging op iets kleins niet door, maar het bevestigt wel dat je goed bezig bent. Dan had ik deze weken inderdaad tegen Tottenham in de Champions League kunnen spelen. Uiteindelijk is het niet doorgegaan en achteraf ben ik blij dat het zo is gelopen, dat het weer goed is gekomen met Vitesse. Dat was vorig seizoen niet zo en dat weet iedereen intussen ook wel. Ik hoefde niet per se weg, maar als je een kans krijgt bij PSV te spelen, ga je daar wel over nadenken. Maar ik ben nu echt blij dat ik niet naar PSV ben gegaan.’

Dat klinkt lekker ambitieus, zeg.

‘Ik wil nu met Vitesse iets bereiken. Dat PSV kwam zegt toch al genoeg? Ik ga echt niet zitten balen omdat dat niet is doorgegaan. Dat PSV Champions League speelt doet me niet veel, omdat Vitesse gewoon mijn club is en ik me hier thuis voel. Ja, ik speel nu liever in Arnhem dan in Eindhoven. Dat heeft niks met ambitie te maken. Ik kan hier ook het beste uit mezelf halen en daarbij blijf ik zeggen dat jullie nog lang niet hebben gezien hoe goed Vitesse is.’

Vorig jaar stond je hoog in het klassement van spelers met beslissende voorzetten.

‘Iets van dertien had ik er geloof ik. Ik had er nu al meer kunnen hebben, ik creëer ze wel. Het is zo jammer dat ze niet altijd worden afgemaakt, maar het is belangrijk voor mij dat ik daar kom en al die kansen creëer. Volgens mij sta ik nu ook weer hoog.’

Iets heel anders: je draagt een sweater van het merk AB.

‘Mijn merk. AB staat voor mijn naam. Ik ben een beetje het uithangbord en heb er wat geld ingestoken, maar ik wil me alleen op voetbal richten, dus mijn broertje, en de jongen die het bedacht heeft, doet het zware werk. Een andere broer werkt er nu ook. Hij kwam een keer met het idee een petje te maken en op de markt te brengen. De eerste keer hebben we achthonderd petjes laten maken en die waren binnen een week weg.’

Ik weet toch zeker dat ik dat merk al veel vaker heb gezien.

‘Dat kan kloppen. Het gaat nogal hard. Volgens mij hebben we 200 duizend volgers op social media. Nu liggen we in 64 winkels en hebben we zelfs twee eigen winkels. Maar ik doe er niet zoveel aan, alleen bij grote keuzes kijk ik bijvoorbeeld even naar de nieuwe collectie. We verkopen heel veel. Nu zijn er weer speciale jasjes gemaakt voor Robin van Persie, Rico Verhoeven en André Hazes junior. Die hebben ze alle drie in ontvangst genomen. Hazes draagt ze bij optredens, Robin heeft het in onze nieuwe winkel in Rotterdam opgehaald. Er zijn ook allerlei dj’s die onze spullen dragen. Het lijkt wel of iedereen onze kleding wil. Eerst benaderden wij mensen, zo gaat dat bij alle merken, je moet je laten zien. Nu komen ze zelf en natuurlijk sturen we ook weleens wat op. Maar joh, ik ben er nog niet eens aan toegekomen naar onze winkel in Rotterdam te gaan kijken. Vitesse gaat even voor alles.’