Merchandise
Column Demian Polane: Het gedrag
Het is je tegenstander vernederen tot op het bot. Lummelen voor profvoetballers. Cabral gaf de overwinning van Feyenoord met deze actie minder glans. En dat is zonde want met 0-4 winnen in Arnhem is uitstekend. Maar je tegenstander voor gek zetten is totaal onnodig. Zeker niet wanneer je de vorige speelronde thuis met 0-1 hebt verloren van een pover NEC. Dan moet je je plaats weten en na 90 minuten hooguit een gek dansje doen voor het uitvak. Meer niet. Feyenoord deed dat niet. De ploeg uit Rotterdam nam al tijdens de wedstrijd een voorschot op de overwinning. Onnodig en arrogant.
Ik had het te doen met Nicky Hofs. Geen wonder dat hij het niet pikte. Hofs speelde tegen zijn oude ploeg waar hij mislukt is. Tot op de vezel gemotiveerd en dan publiekelijk te kijk worden gezet. Nicky was een paar jaar geleden een lachertje in Rotterdam. Mensen met een verkleinnaampje worden sowieso niet serieus genomen. De enigen die er mee weg komen zijn criminelen. Linke Loetje ofzo. Nicky is nooit over zijn debacle in De Kuip heen gekomen. Het was uiteindelijk zo erg dat Hofs zijn My Little Pony koffertje pakte en naar Cyprus vluchtte. Om daar in alle rust tussen de olijven en gebruinde senioren tegen een bal te trappen. Het mocht niet baten. Hofs is geen schim meer van de speler die ooit in het Nederlands Elftal speelde. En nu liet hij zich provoceren door puber Jerson Cabral. Een nieuw dieptepunt.
Opstootjes hebben voor de neutrale kijker vaak iets vermakelijks. Het plezierigst zijn de spelers die er niks mee te maken hebben. Een keeper die een heel veld oversteekt om een tegenstander een vinger in het oog te prikken. Een wisselspeler die zogenaamd de boel komt sussen maar net een stukje elleboog tegen de wang van een tegenstander plaatst. Heeft niks met voetbal te maken maar het maakt een saaie Eredivisie wedstrijd een stuk interessanter. Gelukkig hebben we in Nederland daar John Guidetti voor. Een fascinerende speler. Kan aardig tegen een bal trappen maar in zijn eigen hoofd heeft hij al achttien gouden ballen op de schoorsteenmantel staan. Met een actiefoto van zichzelf ernaast. En een kaarsje.
Tijdens het theekransje van Cabral en Hofs was daar ineens deze Guidetti. Hij had er niks mee te maken maar had op dat moment niet veel beters te doen. Het had wat weg van een ruzie voor een café om vier uur ’s nachts in een willekeurige binnenstad. Glaasje teveel op, armen wijd, borst vooruit. ‘Kom dan’. Maar dan in het Engels. ‘Come then’, zal het geweest zijn. Provocerend en overdreven agressief. De Zweed is een huurling van Manchester City. Het verklaart een hoop. Door alle drieduizend aankopen val je daar alleen op door heel gek te doen. Guidetti heeft prima gekeken naar Balotelli en Tevez. Uit de band springen levert aandacht op. Balotelli scoorde zaterdag tegen Newcastle United en zijn doelpunt vierde hij door provocerend rond te wandelen. Guidetti kopieerde dit haast exact na de 0-3 tegen Vitesse. Vervuiling van het Nederlandse voetbal.
Koeman zal er niet wakker van liggen. Na de wanvertoningen tegen Go Ahead Eagles, ADO en NEC tolereert de trainer alles. Al had Guidetti zijn broek naar beneden getrokken en tegen het been van de assistent scheidsrechter geplast. Guidetti was ermee weggekomen. ‘Zo’n jongen is nog maar 19 jaar. Hij moet nog veel leren maar als je ziet hoe goed hij al is. En zo’n incident met de assistent scheidsrechter.. tja, het hoort wel een beetje bij zo’n jongen.’ Je hoort het Koeman zo zeggen. Dat spelers een voorbeeldfunctie hebben is ouderwets geneuzel. Die tijd is allang voorbij. En dat is maar goed ook. Je zal het meemaken. Een wedstrijd tussen de E’tjes met 21 Guidetti’s en 1 huilend Nicky Hofsje. Een nachtmerrie.
