Merchandise
Column NuSport: ‘Frons’
De frons tussen zijn ogen is er vanaf het begin en weigert te verdwijnen. Zijn mond staat constant open van verbazing. Soms legt hij zijn scheenbeschermers recht of trekt hij zijn sokken op, zonder dat die echt zijn afgezakt, omdat Patrick van Aanholt op die manier wellicht zijn aanwezigheid in dit provinciale decor kan ontkennen. Struisvogelpolitiek van een zelfverklaard wereldburger. De ultieme hoogmoed?
In het stadion zitten zevenduizend supporters Van Aanholt haalt er inmiddels zijn schouders voor op. Na zijn debuut In de Premier League volgden wedstrijden voor volle tribunes, die oneindig lang en hoog leken, als een trap naar het hiernamaals toe. Van Aanholt, inderdaad: ooit een hemelbestormer. Hij was pas zestien toen hij zijn eerste contract tekende bij Chelsea voor een jaarsalaris van 150.000 euro. Vader Johnny verhuisde mee naar Londen. Als offer voorde goede zaak bleef moeder Vanessa achter in Brabant. Je vraagt je af: wist de familie Van Aanholt dat je alleen als martelaar toegang krijgt tot het paradijs? In andere woorden dient men eerst te stenen. Lijden voor de bühne is niet genoeg
In de derde minuut kijkt Van Aanholt over zijn schouder. Zijn blik treft behalve de ruimte die hij moet afdekken ook een spandoek, waarvan de tekst – Van Peppen in Oranje – pijn doet aan zijn ogen. Niet Van Aanholt, maar de linksback van de thuisploeg – die meer wedstrijden in de eerste divisie dan in de eredivisie speelde – wordt het Nederlands elftal in geschreven. Twee jaar geleden was dat wel anders, maar tussen toen en nu heeft de reputatie van de Bosschenaar flinke deuren opgelopen.
Als huurling van Coventry City kwam hij tot twintig wedstrijden in vijf maanden. Bij Newcastle United stond Van Aanholt slechts zeven keer aan de aftrap. Bij Wigan Athletic kwam hij na drie optredens op de tribune terecht En nadat hij in de winterstop bij Vitesse aanwaaide, werd hij na twee maanden buiten de selectie gezet vanwege ondermaatse inzet op de training.
Zelfs bij Jong-Oranje raakte Van Aanholt uit de gratie toen hij zich begin 2011, in de wedstrijd tegen Jong Tsjechië, niet aan de afspraken hielt bij het nemen van een vrije trap. Bij de wissel die volgde maakte Van Aanholt een wegwerpgebaar naar de bondscoach. De verdediger die als B-junior nog tot beste jeugdspeler van Nederland werd uitgeroepen en toen in een oefenwedstrijd zijn debuut voor PSV maakte, leest nu het spandoek aan een roestig hek en is prompt te laat wanneer een aanvaller van RKC in het gat achter hem duikt. Van Aanholt lijkt stil te staan, maar zet toch een volle sprint in. Ternauwernood weet hij de voorzet van zijn tegenstander alsnog onschadelijk te maken. Je zou kunnen concluderen: eindelijk wakker geschud, door het schrikbeeld van een lokale cultheld op een groot toernooi. En niet hij. Een Van Peppen? Dat nooit denk Van Aanholt.
Naarmate de wedstrijd vordert, gaat Van Aanholt Inderdaad beter voetballen. Twee minuten voor tijd kapt hij op de rand van zijn eigen strafschopgebied een aanvaller uit. Van Aanholt krijgt daarbij een schop op zijn enkel. Hij valt maar staat meteen weer open loopt met een getormenteerde blik naar de dader. Van Aanholt wil verhaal halen. Zijn ogen spuwen woede, geen wanhoop. In de plooien op het voorhoofd ligt verloren gewaande suprematie verborgen. Nog geen minuut later, als de uitkomst van de wedstrijd al lang is bepaald, stormt Van Aanholt nog één keer op naar voren. Hij snijdt door de as van het veld en komt vla een soepele combinatie alleen voor de keeper van RKC te staan. Hij schiet de bal tegen de vuisten van de doelman, op hetzelfde moment dat ook de scheidsrechter op zijn fluit blaast voor buitenspel. Alle moeite van Van Aanholt lijkt voor niets, maar dan gebeurt het ondenkbare. Hij draait zich om en lacht.
Eindelijk weer rimpelloos door het leven. Inderdaad: zelfs bij tegenslag. Een nieuw begin?
