De laatste thuiswedstrijd van Vitesse voor mij en mijn vader

Hij werkte zelf als vrijwilliger op het Vitesse trainingscomplex Papendal. Daar verrichte hij verschillende werkzaamheden voor de club. Hij deed wat hij fysiek aankon. Daar keek hij altijd naar uit. Vanwege zijn medische verleden was hij hier 2 maal per week aan het werk. Zijn binding met de club was bijzonder en hij was dan ook door iedereen geliefd. Zowel door de spelers als door de staf.

Zondag 29 april
Zondag 29’ april 13.00 uur was het dan zo ver. Ik kwam hem thuis ophalen. Hij lag al klaar op bed in zijn Vitesse pak, bekleed met sjaal om te gaan. Hij was er helemaal klaar voor. Ik kwam binnen en hij keek mij met grote ogen aan, zo van; “kunnen we gaan!!”. Even leek hij niet meer ziek te zijn van de ongeneselijke kanker. Hij was aan het lachen en glunderen. Vitesse zit in zijn hart en samen naar een wedstrijd van Vitesse gaan ook! Aangekomen bij het stadion zat het lekker vol (voor Vitesse begrippen).

Ik had kaarten geregeld op de roller-side in het GelreDome. Dit vond hij in eerste instantie confronterend maar ook wel begrijpelijk omdat het anders niet kon. Eenmaal geïnstalleerd op onze plekken had hij heel goed zicht op het veld en de tribunes Zuid, West en Noord. In de 6e minuut gebeurde er iets op de Noord-zijde. Pyro, banners en een 16 meter lang spandoek werd uitgerold en opgehangen. Dat trok de aandacht! Maar van de tekst die op het spandoek stond werden wij even stil. Er stond op in het geel zwart; “You”ll Will Never Walk Alone Rob”.

Mijn vader was aan het huilen van emotie, maar vooral van trots en respect naar de jongens van de Noord-zijde. Dit deed hem heel erg veel! Samen keken we de wedstrijd verder met een dubbel gevoel. Het kwam weer even binnen zeg maar. Maar de doelpunten zetten de emoties weer om in vreugde en samen konden we weer juichen na wat mooie doelpunten van Vitesse. De eindstand was 5-0 voor Vitesse. Een mooie beladen wedstrijd waar alles in zat.

Einde wedstrijd. Ik wil even met mijn vader rollend in de rolstoel richting de jongens van noord om te bedanken wat ze hebben mogelijk gemaakt. Aangekomen begonnen ze al te klappen en te juichen. Mijn vader met zijn handen in elkaar, als een koning zo trots op de jongens. Klappend met tranen in zijn ogen bedankte hij ze. Op een gegeven moment kwam daar onze captain aangelopen. Ik schreeuwde tegen hem “Kashia kom even”. Hij luisterde en zag ons staan onder de noordzijde, met alle jongens er boven hangend, klappend en juichend. Hij kwam er gelijk aanlopen en gaf mijn pa een hand en een knuffel. Wat een mooi moment. Als dat nog niet alles was kwam het hele team over de boarding heen en gaven hem allemaal een hand en maakte een praatje. Er zijn toen hele mooie foto’s gemaakt van dat moment.

Respect
Heel veel respect naar de spelers en de kameraden van de Noord-zijde (waar ik zelf ook altijd zit). Iets om nog van na te genieten, ondanks deze vreselijke ziekte. We waren het allemaal even vergeten en dat allemaal met een potje voetbal en wat acties. Dikke pluim voor Vitesse hoe ze hier mee om zijn gegaan. Hier kunnen wij als familie en vrienden nog mooi op terug kijken, dit zijn speciale herinneringen. Die ik ook aan mijn zoon kan vertellen en laten zien. Ik wordt over 6 weken vader namelijk van een zoon .

Update: 8 mei 2018
Fanatiek supporter en vrijwilliger Rob is helaas overleden. Wij wensen familie en vrienden heel veel sterkte toe!

Football-lifestyle.nl/ foto’s Roy