Merchandise
Europees warmdraaien
Donderdag 12 juli
Vanavond de voorlaatste testcase, tegen Wilhelmina ’08 in Weert.
Een dag eerder hadden we persdame Ester Bal aan de telefoon. Of we wel even ons kenteken wilden doorgeven. Vitesse is een topclub in wording en dat betekent grote drukte. We nemen geen enkel risico en staan anderhalf uur voor de aftrap in Weert. Daar is echter niemand te bekennen. Zitten we wel goed? We vragen het de man bij de kaartverkoop. ‘O, u bent een Hollander! klinkt het met een fraai Limburgs accent. ‘Ja, Vitesse komt hier naartoe. Of er veel mensen komen? Ik ben blij als het er vijfhonderd zijn. Hier is iedereen voor PSV. Volgende week komt FC Dordrecht. Dan vragen we helemaal geen entree.’
Dat belooft wat, pezen zonder publiek. Als even later de Arnhemse spelersbus arriveert zijn er meer stewards dan supporters op het nietige sportcomplex. Gelukkig voor ons is het nooit rustig bij FC Hollywood aan de Rijn. Het duel is amper tien minuten onderweg als twee mannen met donkere zonnebril de tribune opsnellen. Zo onopvallend mogelijk proberen ze naar de nok van de tribune te klimmen. James Bond in de provincie. De kleinste van de twee mannen werpt zijn blik op technisch directeur Ted van Leeuwen, die op zijn beurt knikt. Dan gaat de zonnebril af. Het is eigenaar Merab Jordania. Zijn Georgische navigatie had moeite met het Nederlandse wegennetwerk en dus is hij verlaat. De Georgiër is nog net op tijd om de openingsgoal van Wilhelmina ’08 te zien. ‘No, no, no’, klinkt het getergd achter ons.
Een scout uit Plovdiv die wat onwennig op een stukje Limburgse worst kauwt, lijkt niet onder de indruk van Vitesse. De Eredivisionist heeft de Europese vorm nog niet te pakken. Trainer Fred Rutten wiebelt ontevreden op een campingstoel en probeert een leeftijdsgenoot te coachen. ‘Scheids, kom op scheids! klinkt het met overslaande stem. De krasse vijftiger met Jacques d’Ancona-montuur maakt er inderdaad een potje van. Plots hebben we heimwee naar Roelof Luinge.
Tien meter achter het tuinmeubilair van Rutten heeft Jordania zijn plekje gevonden. Normaliter verstopt hij zich hoog in een skybox, vanavond zit hij gedwongen tussen PSV-supporters met een blikje bier. Leg dat maar eens uit op de volgende Miljonair Fair. Jordania lijkt op het eerste gezicht een vrij introverte voetballiefhebber. Hij zucht, klapt en mompelt zo nu en dan wat in het Georgisch tegen zijn mysterieuze buurman. De man met pet, van wie niemand binnen Vitesse weet wie het is, brabbelt wat onverstaanbaars terug. Wat opvalt is dat Van Leeuwen op zijn beurt volledig wordt genegeerd. Hij mag dan als enige Vitesse-directeur de grote voorjaarsschoonmaak hebben overleefd, zijn belangrijkste taak is voorlopig zwijgen. Volgens een dertiger op de tribune is het wachten totdat de grote baas hem vraagt koffie te halen. ‘Met twee suikerklontjes! klinkt het pesterig. Zijn vrienden lachen.
Inmiddels lijkt Jordania geïrriteerd. Zijn fluistertoon wordt dreigender en hij begint dingen in het Engels te schreeuwen. Dit is geen toekomstige kampioensploeg. ‘Go,just go’, klinkt het richting Jonathan Reis. Op het zelfde moment schreeuwt Rutten: ‘Jonathan, rustig maar niet langzaam.’ Een lachsalvo gaat over de tribune. Aan de interne communicatie moet nog gewerkt worden. Van Leeuwen duikt weg in zijn telefoon en zwijgt.
Verderop volgt één man de soap met veel plezier. Het is Alexander Büttner. De kleine linksback heeft eindelijk zijn droomtransfer naar Southampton en behoort nu officieel niet meer bij deze Arnhemse poppenkast. Na afloop wacht hij zijn voormalige teamgenoten op. ‘Lekker dat het allemaal rond is, zaterdag vertrek ik! vertelt Büttner aan Jonathan Reis en Piet Velthuizen. ‘Ik was een dag op pad met mijn broer. Ik denk: ik ga eens kijken naar mijn maatjes. Maar dit was niet best jongens. 6-1 tegen amateurs. Jullie misten mij zeker? Ik zou maar hard trainen de komende dagen. Volgende week moeten jullie Europa veroveren.’
