Merchandise
Fred Rutten is een enorme lefgozer
En hoewel daar iedere keer aanwijsbare oorzaken voor waren (tussentijds vertrek van Danko Lazovic en Ibrahim Afellay) waren er ook de verwijten dat Rutten zijn ploeg met te weinig lef liet spelen.
Het introverte karakter van de coach en zijn onvermogen en onwil zich te profileren in de media, versterkten dat beeld alleen maar. Daarbij werd nauwelijks gekeken naar de tactische keuzes die Rutten maakte en de ploegen die hij het veld op stuurde. Die zijn namelijk zonder uitzondering bijzonder aanvallend te noemen.
Dat was al zo toen Rutten naam maakte voor zichzelf bij FC Twente, waar hij de club van de grauwe middenmoot naar de subtop loodste en dat deed met een middenveld waar louter plaats was voor creatieve voetballers. Karim El Ahmadi, Orlando Engelaar en Ismaïl Aissati zijn spelers die louter denken in balbezit, maar Fred Rutten durfde het aan om ze samen op een driemansmiddenveld te posteren.
Dat deed hij daarna ook bij PSV, waar hij van Ibrahim Afellay een controlerende middenvelder maakte in een linie met Orlando Engelaar en Otman Bakkal. Het is een beetje het handelsmerk van Fred Rutten. Daar waar vrijwel alle andere trainers in die linie kiezen voor één of twee echte balveroveraars die voortdurend de balans in de gaten houden, stelt Rutten vrijwel in alle gevallen creatieve spelers op.
Het is een onderdeel van zijn filosofie. Rutten kiest gewoon in eerste instantie voor de beste spelers en geeft zichzelf de opdracht ze ook het besef bij te brengen hun defensieve taken uit te voeren. Hij maakt het zichzelf dus eigenlijk vrij moeilijk, maar tegelijkertijd is de winst evident wanneer zijn missie slaagt. De ploegen van Fred Rutten bulken daardoor van creativiteit.
Het Vitesse van 2012 is daar opnieuw een uitstekend voorbeeld van. En het lijkt er zelfs op dat Rutten steeds extremer wordt in zijn filosofie. Afgelopen zaterdag moest Ajax winnen en stuurde Frank de Boer een ploeg het veld op met vier middenvelders en twee aanvallers. Vitesse deed het met een linker centrale verdediger (Jan-Arie van der Heijden) die wanneer mogelijk voor zijn linie speelt en een linksback (Patrick van Aanholt) die voortdurend onderweg is naar de achterlijn. Op het middenveld is Theo Janssen de controleur, die meer creatief dan defensief handelt en Marco van Ginkel de alleskunner die voortdurend de diepte kiest. En daarvoor staat een pure spits op ïO (Wilfried Bony).
Het is allemaal mogelijk omdat Fred Rutten echte aanvallers als Bony, Renato Ibarra en Gaël Kakuta overtuigd heeft van hun defensieve verantwoordelijkheden en Theo Janssen de taak op zich heeft genomen het elftal bij elkaar te houden. Ajax heeft voor zijn defensie Christian Poulsen, PSV doet het met Mark van Bommel en/of Kevin Strootman, Feyenoord met Jordy Clasie en FC Twente heeft Wout Brama.
Vitesse doet het zonder balveroveraar en durft met Jan-Arie van der Heijden ook nog eens een pure middenvelder in de defensie te posteren. Fred Rutten is geen behoudende coach, maar een enorme lefgozer.
