Hernández: ‘Keylor Navas riep me terug en zei dat hij me een goede voetballer vond’

De naam van Enrico Dueñas Hernández is in Nederland misschien nog relatief onbekend, maar duizenden kilometers verderop aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is hij een rijzende ster. De twintigjarige aanvallende middenvelder uit Almere is sinds dit jaar international voor El Salvador, voor wie hij inmiddels acht interlands achter zijn naam heeft staan. Na de winterstop is Hernández mogelijk weer in de Eredivisie te bewonderen, daar Vitesse hem deze week terughaalde van zijn huurperiode bij FC Eindhoven.

De verkiezing voor het Doelpunt van de Week zorgt normaal gesproken voor enkele tientallen reacties op de kanalen van de Keuken Kampioen Divisie. Na speelronde acht kwamen er echter ineens bijna vierhonderd stemmen binnen, vrijwel allemaal voor het doelpunt van Hernández in de wedstrijd tussen FC Eindhoven en NAC Breda. Om niets aan het toeval over te laten, voegden de meeste stemmers de vlag van El Salvador toe aan hun bericht. “Ik heb dat ook gezien, ja. Die andere doelpunten vond ik ook mooi”, zo verontschuldigt Hernández zich haast lachend. “Maar ik had al wel een beetje verwacht dat ik zou winnen, want ik wist dat ik een redelijk fanatieke achterban had. Dat is niet normaal, ze zijn écht fanatiek.”

Het is bijna drie jaar geleden dat een Facebook-berichtje in de inbox zijn zus het voetballeven van Hernández volledig zou veranderen. Hernández was op de radar verschenen bij Hugo Alvarado, die namens de Salvadoraanse voetbalbond de wereld afspeurt naar spelers met roots in het Midden-Amerikaanse land. De vader van Hernández is afkomstig uit El Salvador en ontvluchtte zijn geboorteland op twaalfjarige leeftijd vanwege de burgeroorlog, waarna hij uiteindelijk in Nederland terechtkwam. “Ik heb zelf ook wel Facebook, maar daar zit ik nauwelijks op. Dus ik had zijn berichtje niet gezien, dat zag ik twee jaar later pas. Mijn zus zag het wel, gelukkig dat zij geregeld op Facebook keek. Anders had ik nu misschien niet voor El Salvador gespeeld.”

Tot dan had hij eigenlijk nog geen moment gedacht aan een interlandcarrière voor El Salvador. Als jeugdspeler van Ajax (waar hij tussen 2016 en 2018 actief was) speelde hij in het verleden interlands voor Oranje Onder 16, maar nadat hij Amsterdam had verruild voor Vitesse werd hij niet meer opgeroepen. Dat betekent overigens niet dat de in Almere geboren Hernández geen keuze had, want na het berichtje vanuit El Salvador meldde ook Finland zich nog bij hem. Hernández besloot het land van zijn vader te verkiezen boven het land van zijn moeder, die overigens ook nog Antilliaanse roots heeft. “Finland heeft toch een EK gespeeld. Alleen heeft El Salvador me als eerste de kans gegeven, daarom heb ik de keuze gemaakt. De band met El Salvador is door de verhalen van mijn vader ook sterker, ik ben opgegroeid met de muziek en dat soort dingen. Ik heb toch wel een bepaald gevoel met El Salvador. Ik lijk ook wel op een Salvadoraan. Dus al met al heb ik me ook altijd wel een Salvadoraan gevoeld.”

Nadat het verkrijgen van een Salvadoraans paspoort bijna een jaar in beslag had genomen, mocht Hernández zich in maart van dit jaar eerst bij El Salvador Onder 23 melden voor het Olympisch kwalificatietoernooi in Mexico. Enkele maanden later ontving hij zijn eerste uitnodiging voor de A-ploeg van El Salvador, toen hij werd opgenomen in de selectie voor de Gold Cup. Hernández besloot te bedanken voor het kampioenschap van de Caraïben en Midden- en Noord-Amerika, om zo de volledige voorbereiding bij Vitesse te kunnen meedraaien. “Het was een lastige keuze, Vitesse liet me vrij. Maar mijn gevoel zei dat ik in Nederland moest blijven. Over twee of drie jaar is er weer een Gold Cup en als alles goed loopt, kan ik daar weer bij zijn.” Uiteindelijk werd Hernández in september opnieuw opgeroepen voor de WK-kwalificatiewedstrijden tegen de Verenigde Staten, Honduras en Canada.

“Dat was de eerste keer dat ik in El Salvador kwam. Ik wist niet hoe het zou gaan en wat ik kon verwachten, aangezien ik ook geen Spaans sprak. Daarom gingen mijn vader en mijn stiefmoeder mee. Mijn vader was 12 toen hij wegging en 47 toen hij terugkwam, dus dat was wel een emotioneel moment. Ik speel toch voor zijn land. Voor mijn vader vind ik het wel mooi om voor El Salvador te spelen, hij heeft me enorm geholpen tijdens mijn carrière.” Waar Hernández zelf nog geen idee had wat hij in El Salvador moest verwachten, wist het voetbalgekke land al precies wie de nieuwe rijzende ster van het nationale team uit Europa was. Zijn aantal volgers op Instagram was sinds de eerste interlands met El Salvador Onder 23 al fors gestegen. Maar de impact had hij pas echt door toen hij op het vliegveld van San Salvador voor het eerst richting de paspoortcontrole schuifelde. “Het was best gek. Nadat ik geland was in El Salvador, ben ik gewoon in de rij gaan staan voor de paspoortcontrole. Dat leek me best normaal, eigenlijk. Maar toen haalden die beambten me naar voren en mocht ik langs de rij lopen. Er stonden al mensen op het vliegveld op me te wachten en ik werd direct op straat herkend.”

Het is een van de momenten waarop Hernández in zijn eerste dagen in El Salvador even in zijn arm heeft moeten knijpen. Maar dat moest hij misschien nog wel het meest toen hij op 3 september aan de zijlijn stond in het met 29.000 mensen gevulde Estadio Cuscatlán om als invaller in het veld te komen tijdens de interland tegen de Verenigde Staten. Voor zijn neus zag hij onder meer Weston McKennie, Giovanni Reyna en Sergiño Dest. Enkele jaren eerder werden Dest en Hernández nog samen met een busje vanuit Almere naar De Toekomst gebracht. Nu stonden ze tegenover elkaar in een vol stadion in Midden-Amerika. “Als je dat zo zegt, is het wel gek. We hebben geen shirtjes geruild, nee. Mijn oom was in het stadion, dus ik had beloofd mijn eerste shirt aan hem te geven. Het tweede shirt heb ik zelf gehouden. Maar Sergiño kan altijd een shirt van me krijgen hoor, geen probleem.”

“Het zijn hele andere wedstrijden dan in Nederland. Het is heel fanatiek, er zitten dertigduizend mensen op de tribune. Tijdens de warming-up zitten er al meer dan twintigduizend mensen in het stadion. De busreis van het hotel naar het stadion duurt normaal een kwartiertje, maar op een wedstrijddag zijn we bijna een uur onderweg. Ze gaan allemaal voor de bus liggen, er moet echt politie aan te pas komen om ons bij het stadion te krijgen. Tegen Panama schoten ze vuurwerk de lucht in, dat is een gekkenhuis. Het voetbal is heel emotioneel, dat heeft me wel verder gebracht in mijn ontwikkeling. Tegen Mexico zaten er 37.000 man te schreeuwen, dat is een hele andere ervaring. Het niveau is in die wedstrijden natuurlijk ook wel wat anders”, gaat Hernández verder. Dat hij tegen Mexico – dat met onder meer Hirving Lozano, Jesús Corona en Raúl Jiménez aantrad – tot man van de wedstrijd gekozen werd, noemt hij voorlopig als hoogtepunt van zijn interlandcarrière. Nog voor zijn eerste en voorlopig enige doelpunt voor El Salvador, in de met 1-0 gewonnen wedstrijd tegen Panama.

“De eerste goal van El Salvador in deze WK-kwalificatiecyclus, dus dat is wel geschiedenis. Het stadion ging helemaal los. Schreeuwen, zingen, mijn naam scanderen. Mijn telefoon ontplofte na afloop, op Instagram ging het helemaal los.” Zat de Salvadoraanse Mark Rutte bij Hernández in zijn inbox? “Er stuurden wel een aantal belangrijke mensen berichtjes: ‘Bedankt dat je voor ons speelt’. Politici, sporters, rappers, muzikanten, modellen: daar kreeg ik allemaal berichten van. Apart, hoor. Dan denk ik: ik ben ook blij dat ik voor jullie mag spelen. Toen ik later na mijn goal terugkwam op het vliegveld, mocht ik in de VIP-lounge gaan zitten. Ik werd goed verzorgd en ik weet niet waar ik allemaal ben geweest, maar ik hoefde maar héél kort te wachten. Fans geven me allerlei cadeautjes: shirtjes, armbandjes, van alles. Heel lief, maar ook soms wel een beetje gek. Ik had een beetje aandacht wel verwacht, omdat ik eigenlijk de enige speler uit Europa ben. Maar het heeft me wel verrast hoe fanatiek de mensen zijn.”

Na nog geen halfjaar kan Hernández al een aardig lijstje maken met landen waar hij in zijn eigen woorden anders nooit gekomen was: Canada, Costa Rica, Panama. “Costa Rica vond ik heel mooi. Keylor Navas stond die wedstrijd in het doel bij Costa Rica. Ik vond dat we die wedstrijd een beetje genaaid werden door de scheidsrechter, dus ik was na afloop pissig en wilde na afloop van het veld aflopen. Hij riep me terug: ‘Dueñas, ‘Dueñas, aqui’.” Hernández speelt bij El Salvador met de naam Dueñas op de achterkant van zijn shirt. “Daarna vertelde hij in het Spaans dat hij me een goede voetballer vond en dat ik zo moest doorgaan. We hebben uiteindelijk shirtjes geruild. Ik dacht: zo, hij is een wereldtopper. Hij zit bij PSG en ik zit met alle respect bij FC Eindhoven. Een hele andere wereld, toch? Ja, een hele andere wereld.”

Hérnandez erkent in alle eerlijkheid dat het wel even wat anders was: van strijden om een WK-ticket in Midden-Amerika naar de Keuken Kampioen Divisie. “Maar als je op het veld staat, vergeet je wat er omheen gebeurt. De entourage is heel wat anders, maar ik haal overal mijn plezier uit. Dat je überhaupt profvoetballer mag zijn, is niet vanzelfsprekend”, zegt hij bescheiden. Hernández koos er afgelopen zomer aanvankelijk zelf bewust voor om op huurbasis de overstap van Vitesse naar FC Eindhoven te maken. De Arnhemmers pikten hem in de zomer van 2018 op na zijn vertrek bij Ajax. Zijn start bij Vitesse was naar eigen zeggen lastig, de eerste twee jaar bestonden er twijfels en vorig seizoen begon hij nog op amateurbasis bij het beloftenteam. Hernández hield vol, bleef hard werken en dat resulteerde een jaar geleden in zijn debuut in de Eredivisie én een profcontract tot medio 2024.

Bij Vitesse trainde Hernández sinds het najaar van 2020 vast mee met het eerste elftal. Thomas Letsch haalde hem verschillende keren bij de wedstrijdselectie, liet hem totaal drie duels spelen en ruimde tijdens de laatste competitiewedstrijd van vorig seizoen tegen Ajax zelfs een basisplaats voor hem in. “Ik had afgelopen zomer al op mijn kans kunnen wachten. Voor mijn gevoel was ik Jong Vitesse ontgroeid en had ik een tussenstapje nodig.” Dat tussenstapje werd dus uiteindelijk FC Eindhoven, waar hij in de eerste seizoenshelft niet altijd een basisplaats had. Hernández begon als basisspeler aan het seizoen, maar raakte die plek in de eerste elf kwijt na de eerste interlandperiode in september.

“De situatie was lastig, de Keuken Kampioen Divisie gaat door tijdens de interlandperiodes. Het begon goed, tot de eerste interlandperiode speelde ik alles en was ik belangrijk. Maar toen ik weg was, viel het team een beetje in elkaar. Die interlandperiodes haalden mij ook uit mijn ritme, ik had toch te maken met een jetlag en dat soort dingen. Het scheelt heel, heel veel als je tijdens de interlandperiodes niets hoeft te missen. Vitesse wilde me nu terughalen en daar zeg ik geen ‘nee’ tegen, er spreekt ook vertrouwen uit. Ik heb een goed halfjaar gehad bij FC Eindhoven, maar ik ben blij dat ik nu terug ben bij Vitesse. Top vijf van de Eredivisie, Conference League: dat is niet niks”, legt Hernández uit. Hij hoopt in de tweede seizoenshelft zoveel mogelijk minuten te kunnen maken bij Vitesse. “Ik moet op de trainingen keihard mijn best doen en laten zien wat ik kan, dan weet ik dat het vanzelf komt.”

Tegelijkertijd staat Hernández wel even stil bij wat hij afgelopen jaar allemaal heeft meegemaakt. “Jonathan David, Bryan Ruiz, Keylor Navas, Weston McKennie, Gio Reyna, Sergiño Dest, Hirving Lozano, Leon Bailey. Straks in januari Alphonso Davies”, somt hij op. “Ik kan al een aardig lijstje maken met spelers tegen wie ik heb gespeeld. Dat had ik een jaar geleden niet verwacht. Ik had er nooit over nagedacht dat het zo kon gaan. Heel gek, maar ik ben er heel dankbaar voor dat het zo uitpakt.”