Merchandise
John van den Brom: Liefdes en levenslessen
Veel zin heeft John van den Brom niet om over dit onderwerp te praten. Wel over Vitesse natuurlijk, zijn grote eerste liefde, maar niet over zijn gedwongen vertrek uit Arnhem. Ligt allemaal veel te gevoelig, zegt hij. "Ik moest gewoon vertrekken bij Vitesse, dat was wel duidelijk. Echt, een verschrikkelijke ervaring. Frustrerend ook. Aan de ene kant succesvol zijn en aan de andere kant te horen krijgen datje moet vertrekken. En niet van meneer Jordania zelf, maar van zijn loopjongens…
Ik vind het prima, hoor, als je me niet meer nodig hebt, als je het anders wilt doen, hij is de baas, maar heb dan ook de moed om dat zelf tegen mij te zeggen.
"Het vertrek bij ADO Den Haag heb ik zelf niet goed aangepakt, ik ben de eerste om dat toe te geven. Ik had de technische leiding van ADO, Mark van der Kallen en Paul Beijersbergen eerder moeten informeren dat ik in gesprek was met Vitesse. Dat verwijt ik mezelf. Was geen beginnersfout, zoiets mag me niet overkomen op m’n 43ste. Was gewoon dom. "Carrière technisch is het wel altijd een stapje omhooggegaan. Van AGOVV naar ADO Den Haag, van ADO naar Vitesse en van Vitesse naar Anderlecht. Terugblikkend kan ik in sportief opzicht alleen maar tevreden zijn, gemeten naar het materiaal dat ik tot mijn beschikking had. "Het probleem bij Vitesse is dat je als trainer weinig invloed hebt op de selectie. Fred Rutten stuit nu op hetzelfde probleem als ik. Je maakt een analyse van het elftal en als blijkt dat je een rechtsback nodig hebt, dan ga je daar samen naar op zoek. Maar in de praktijk komt daar niks van terecht."
De jeugdvriend
Kun je er over praten?
"Ja, maar het ligt wel gevoelig."
Dat begrijp ik. Hoe lang ben je al bevriend met Theo Bos?
"Sinds 1986, we waren destijds jongens van achttien, negentien jaar. Theo is een jaar ouder dan ik, een jaar min een dag. We waren eigenlijk meteen goede maatjes. Theo, Edward Sturing en ik werden gek scherend de drie musketiers van Vitesse genoemd. Martin Laamers hoorde er ook bij. De onderlinge band werd versterkt door de vrouwen, die toen nog gezamenlijk meegingen naar alle uitwedstrijden. De vriendschap die ik destijds met Theo heb opgebouwd duurt tot op de dag van vandaag. Hechte vriendschap. Ik ben vorige week nog bij hem thuis geweest…"
Hoe was dat?
"Ik heb het er vooral moeilijk mee. Vind het moeilijk te accepteren. Voor mij, hé? Dus Iaat staan hoe het moet zijn voor hem en zijn familie. Theo was altijd een sterke kerel van: niet zeiken, klap d’r op, klaar. Een bokser.
Theo was een bokser. En dat zie je nu dus heel langzaam wegvloeien… Bizar. En hij is zo positief, he? Theo is de eerste die mij voor en na de wedstrijd SMS’t. En meestal heeft-ie de uitslag nog goed ook. Hij volgt alles."
Hoe hoorde je dat hij ziek was?
"Het was vorig jaar december, de 21ste, of 22ste. We hadden een bekerwedstrijd met Vitesse, uit tegen FC Eindhoven. Een schijtwedstriid eerste klas, gelukkig wonnen we met 2-1. In de kleedkamer wilde ik iedereen gelukkige kerstdagen wensen, de stemming was fantastisch. Totdat Paul van der Kraan me vroeg: ‘Heb je het al gehoord van Theo?’ Ik dacht dat ik knock-out ging. Ik heb als een klein kind zitten janken toen ik hoorde dat bij Theo kanker was geconstateerd. Spelers kwamen naar me toe en vroegen wat er aan de hand was. Het werd doodstil."
Hoe verloopt het contact?
‘Toen ik Theo voor het eerst bezocht in het ziekenhuis, stond ik te bibberen op m’n benen Waar praat je over? Ga je terugkijken op alles wat je samen hebt meegemaakt? Of praat je juist over alledaagse dingen? Maar eenmaal binnen was er helemaal geen drempel. Het klinkt misschien gek, maar het werd bijna een gezellige middag. Het was druk en er werd veel over voetbal gesproken. Ik ging opgeluchter weg dan dat ik binnenkwam. Ik moet het accepteren zoals het is. En genieten van de momenten die Theo en ik nog hebben met elkaar.”
(Red.: wij hebben ons beperkt tot de Vitesse-gerelateerde gedeelten van het artikel)
