Merchandise
Mike Havenaar moet nog loskomen
Van Maiku, zoals ze hem in Japan noemen, werd veel verwacht. Bij zijn vorige club Ventforet Kofu maakte hij in 2010 en 2011 respectievelijk twintig en zeventien goals. Het DuitseWolfsburg wilde hem hebben, maar Havenaar koos voor Nederland. Dit vooral omdat zijn vader en moeder daar vandaan komen. „Ik wilde graag in Europa voetballen en ik had een goed gevoel bij Vitesse”, vertelt Havenaar.
Big in Japan. Dat werd het muziekje van de grote, vriendelijke reus uit Nagoya. Als Havenaar een goal maakt in GelreDome, schalt het nummer van Martin Solveig door het stadion. De 25-jarige aanvaller scoorde het afgelopen kalenderjaar zevenmaal voor Vitesse. Ook was hij in de competitie goed voor een handvol assists.
Over de eerste helft van 2012 is Havenaar tevreden, maar van het afgelopen half jaar had hij meer verwacht. Of beter gezegd, hij had op meer gehoopt. Het is de Japans international nog niet gelukt een basisplaats te veroveren bij Vitesse.
Zowel trainer John van den Brom als Fred Rutten gebruikte Havenaar in 2012 vooral als supersub. „Ik heb het afgelopen jaar veel geleerd en ik ben ook een betere voetballer geworden bij Vitesse. Ik heb moeten wennen aan de eredivisie en ben rustig gebracht. Maar ik ben prof en wil altijd in de basis staan. Om mijn plek in het Japans elftal te behouden, moet ik spelen. In 2014 is hetWK in Brazilië en ik wil daar naartoe.”
Havenaar heeft wel begrip voor de situatie. „Ik heb de topscorer van de eredivisie (Wilfried Bony) en Jonathan Reis voor mij. Dat zijn uitstekende spelers. En los daarvan, ik presteerde beter als invaller dan als basisspeler. Om een basisplek te veroveren en te behouden heb je resultaten nodig. Zeker bij een grote club als Vitesse.”
Havenaar denkt te weten wat zijn manco is. Hij moet meer agressie in zijn spel leggen. „In Japan heerst een andere mentaliteit. De mensen zijn bescheiden. Vriendelijk ook. Fred Rutten spreekt zijn vertrouwen in mij uit, maar zegt ook dat ik gemener moet worden. Ik begin steeds meer te begrijpen wat hij bedoelt.”
Tips krijgt Havenaar ook van zijn vader Dido, tussen 1979 en 1984 doelman bij ADO Den Haag en daarna bij Mazda SC in Hiroshima. Dido Havenaar is altijd in Japan gebleven. Hij is nu coach van Shimizu S-Pulse. „We hebben een tot twee keer per week telefonisch contact. Als er een wedstrijd van Vitesse in Japan wordt uitgezonden, dan zit hij voor de buis.”
De Japanse pers is Havenaar na een jaar in Nederland nog niet uit het oog verloren. Als hij scoort, staat hij de volgende dag op de voorpagina van de nationale sportkranten, met kleurenfoto. „Honkbal is de belangrijkste sport in Japan, maar voetbal wordt steeds populairder. Als ik met de nationale ploeg in Japan ben, staan er een paar honderd fans voor de deur van ons hotel. Dat was twee jaar geleden een stuk minder.”
Havenaar verblijft tijdens de feestdagen bij zijn familie in Nagoya, met bijna 2.26 miljoen inwoners de vierde stad van Japan. Een witte kerst heeft hij niet gehad. „In Nagoya sneeuwt het zelden. Als kind woonde ik met mijn ouders in Hokkaido, dat ligt noordelijker en daar sneeuwt het wel vaak.”
In Nagoya werd Havenaar deze week herenigd met zijn vrouw en dochter, die tot enkele weken geleden bij hem in Arnhem verbleven, maar eerder terug moesten omdat hun tijdelijke verblijfsvergunning afliep. „Ik had hen gemist. Mijn vrouw stuurde regelmatig foto’s via de telefoon en ook via Skype had ik regelmatig contact, maar dat is toch wat anders als fysiek bij ze zijn.”
Nederlands praten gaat Havenaar steeds beter af. Al zijn ploeggenoten bij Vitesse spreekt hij in het Nederlands aan. „Zo dwing ik mijzelf en anderen om de taal te spreken. Alleen met Michihiro Yasuda spreek ik Japans. Overigens denk ik nog steeds in het Japans. Ik heb Nederlandse ouders, maar omdat ik ben opgegroeid in Japan, voel ik mij een Japanner. Als mijn carrière erop zit, ga ik ook terug naar Japan. Daar hoor ik thuis.”
Rechtsback Yasuda is een van Havenaars beste vrienden. De twee speelden jaren geleden al samen in het nationale jeugdteam onder zestien jaar. „Het klikt met Michi. Ik ben blij dat hij mijn ploeggenoot is. We gaan ook buiten het voetbal met elkaar om. Soms gaan we naar Düsseldorf. Daar heb je een straatje met allemaal Japanse restaurants. Dan spreken we daar af met de andere Japanse profvoetballers die in Nederland en Duitsland voetballen.”
Een basisplek bij Vitesse, dat is wat Havenaar in 2013 wil bereiken. Zijn contract loopt tot 2014. „Ik zou graag nog één stap willen maken. Maar vooralsnog is dat niet aan de orde. Ik moet het eerst in Arnhem laten zien.”
