7 februari 2012 In de media

Patrick van Aanholt: ‘Ik wil de allerbeste worden’

Na vier verhuurperiodes in Engeland vond Patrick van Aanholt (21) het genoeg. Chelsea 1 blijft zijn doel, maar voorlopig lijkt dat nog iets te ver weg. Smachtend naar speeltijd maakte hij de oversteek, waardoor de komende zes maanden het geel-zwart van Vitesse zijn kleuren zijn. Een verhaal over roem en bescheidenheid. Ik ben nog dezelfde als toen ik zestien was.

Vliegvelden, snelwegen en hotels; ze kleuren het leven van Patrick van Aanholt. Toen hij er ooit voor koos profvoetballer te worden, had hij niet kunnen bevroeden dat reizen zo’n grote weerslag op zijn bestaan zou krijgen. Een blik op zijn tweets van afgelopen week zegt genoeg, zo niet alles. Eerst is er het nieuws over de tijdelijke overgang naar Vitesse, gevolgd door foto’s van zijn matzwarte Audi waarmee hij de oversteek naar het Europese vasteland heeft gemaakt, én zijn eerste indruk van zijn nieuwe hotel. Om op vrijdag, na dit interview, af te sluiten met een zachte noodkreet. ‘ Why is this hotel always busy… Driving me crazy… Can’t even have a rest! Zelfs het leven van een contractspeler van Chelsea gaat niet altijd over rozen. Je moet er wat voor over hebben, de hedendaagse talentenjacht richting de voetbaltop.

En zo zit hij opeens in Arnhem. Dat een hotel zijn eerste voorlopige thuis moet zijn vindt hij nog tot daaraantoe, de grootte van de televisie niet. Al is het maar omdat hij graag op zijn PlayStation speelt. Gelukkig heeft Mart Lieder, een van zijn nieuwe teamgenoten en ook nog niet voorzien van definitieve woonruimte, de spelcomputer wél bij zich. Lieder en Van Aanholt, ze kunnen het goed met elkaar vinden. En dat is mooi, gezien hun voorgeschiedenis. Groter dan bij hen kan het verschil namelijk niet zijn.

Een jaar geleden gaf Lieder nog skilessen in Oostenrijk, bijklussend als voetballer van Hoofdklasser Purmersteijn. Nu waant hij zich in een wereld van goud, als teamgenoot van een verdediger die sms’t en pingt met de absolute wereldtop. De route van Van Aanholt is er juist één in tegenovergestelde richting. Al zeker drie jaar hoopt hij elke zomer weer op een klein wonder, in de vorm van een basisplaats bij Chelsea, de club die hem al op zijn zestiende weglokte bij PSV. ‘Maar de weg is lang. Ik wacht geduldig af tot mijn kans komt. Natuurlijk heb ik eraan mogen ruiken, maar het gaat om een basisplaats. Ik heb er echt alles voor over om daar te slagen.’

Kroonprins
Vitesse moet een springplank zijn naar wat komen gaat. Twijfels over zijn kunnen heeft de Londense clubleiding niet. Onlangs nog verlengde Van Aanholt zijn contract op Stamford Bridge tot de zomer van 2015. Maar met een speler als Ashley Cole voor zich voelt de talentvolle linksback zich toch als een kroonprins met een troebel uitzicht op de troon. In Arnhem hoopt hij te vinden wat hij zoekt. Speeltijd. Meen dat kan me echt verder brengen. Als ik in de Eredivisie aantoon van grote waarde te zijn, brengt me dat alleen maar dichter bij mijn doel.’ Uit de media weet hij dat Vitesse het goed doet. De club had hem al veel langer op de radar, maar lange tijd hadden de Arnhemmers de status zoals hij die vanuit zijn tienertijd nog kende.

‘Een degradatiekandidaat. Toch?’ Ja. Maar met de komst van Merab Jordania veranderde veel. Van Aanholt is niet de eerste speler die afkomstig is uit de pijplijn die sinds augustus vorig jaar tussen Londen en Arnhem is aangelegd. Nemanja Matic, Matej Delac, Slobodan Rajkovic en Tomas Kalas gingen hem voor. ‘Ze werken samen, dat is voor Vitesse alleen maar mooi. Natuurlijk weet ik van de ambities, en die zijn geweldig voor de supporters, maar voor mijzelf heeft mijn eigen ontwikkeling de eerste prioriteit. Als dat samengaat met overwinningen, dan teken ik daarvoor.’

Over belangstelling had Van Aanholt niet te klagen. Queens Park Rangers, Norwich City en Blackburn Rovers wilden hem huren en even gooide ook FC Twente een hengeltje uit. ‘Dat leek me mooi, samen met mijn neef Leroy Fer spelen.’

De interesse vanuit de Premier League streelde hem, dat zeker. Maar zijn nabije verleden bij Wigan Athletic gooide de deur naar een nieuw kortstondig Brits avontuur voor hem dicht. ‘Het was de bedoeling dat ik het hele seizoen bij Wigan zou blijven. Ze hadden een goed verhaal, spelen Premier League, het leek me ideaal.’ Vier weken op rij begon hij in de basis en functioneerde hij naar behoren. Maar nadat Van Aanholt was ingegaan op een uitnodiging voor Jong Oranje – dat een kwalificatieduel in Noorwegen speelde – was hij opeens zijn plekje kwijt. ‘De trainer zei dat ik moest wachten op mijn kans. Serieus, ik weet nog steeds niet wat de reden van mijn reserverol was, heb nooit een aanvaring gehad of zo. Het was verschrikkelijk frustrerend. Wigan was niet mijn doel, maar ik moest er groeien voor het Chelsea-niveau. Dat lukt niet als je op de bank zit.’

Zijn avontuur in Wigan was al met al een deceptie, zo erkent Van Aanholt. Een mislukt station op zijn nomadetocht door de hoogste Engelse voetbalcompetities. De vier maanden bij de nummer laatst in de Premier League betekenden alweer zijn vierde verhuur, sinds hij in 2007 naar Chelsea verhuisde. ‘Dat klinkt voor veel Nederlanders heel vreemd, maar het is in Engeland een normale gang van zaken. Clubs hebben zulke grote selecties, dat ze liever iemand elders ervaring op laten doen, dan ze te laten verpieteren bij the reserves!

Eerdere ervaringen deden hem meer deugd. Hij debuteerde in het betaald voetbal voor Coventry City, werd voor een maand verhuurd aan Newcastle United en toonde een jaar geleden zijn kunsten in het shirt van Leicester City. Natuurlijk was er soms de verbittering over een nieuwe verhuur, en vooral over nergens lang te kunnen aarden. ‘Voordat ik ergens gewend was, kon ik alweer terug. Zeker in Newcastle natuurlijk, waar ik hun vaste linksback José Enrique moest vervangen.’ Voelde hij nooit jaloezie ten opzichte van anderen, zoals Jeffrey Bruma die voor liefst twee seizoenen bij Hamburger SV is gestationeerd? ‘Natuurlijk lijkt me dat lekker. Dan bouw je een band op met je teamgenoten, met de club. Maar in al die jaren ben ik mentaal wel sterk geworden. Als je telkens weer moet verkassen, sta je er uiteindelijk toch altijd weer alleen voor.’

Groeibriljant

Het zijn de wijze woorden van een vroegvolwassene. Het pad dat Van Aanholt heeft doorlopen, heeft zijn huidige karakter bepaald. Amper bevoegd om een brommer te rijden, tekende hij in Londen een contract. Hij had het EK Onder-17 net achter de rug, toen zijn zaakwaarnemer belde. Of hij, groeibriljant van PSV, openstond voor een avontuur bij een van de grootste clubs ter wereld?

Chelsea. Alsof hij een droom was ingewandeld. Hij moest het overleggen met zijn familie, uiteraard. Maar diep in zichzelf wist hij dat nee zeggen geen optie was. De sportieve kans was ultiem, zijn salaris – naar verluidt anderhalve ton per jaar – ook niet verkeerd. Zijn moeder, in dienst bij een schoonmaakbedrijf, wilde vanwege zijn negen jaar jongere broertje niet mee. Zijn vader, eigenaar van een koeriersbedrijf, wel. ‘En daar zaten we. In een appartement in Londen, terwijl we altijd in Den Bosch hadden gewoond. Ik als voetballer, en mijn vader die heel veel voor me deed.’

Na een half jaar was hij gewend. Engels werd de taal waarin hij sprak, denken deed hij in het groot. Waar verdediger Kalas zich onlangs in VI afvroeg of een basisplek bij Chelsea ooit wel realistisch is, krijgt Van Aanholt zulke teksten echt niet uit zijn mond. ‘Omdat ik met mislukkingen geen rekening hou. Ik ben niet voor niets op mijn zestiende naar Londen gegaan. Bovendien heb ik de afgelopen vijf jaar iets met de club opgebouwd. Zij toonden toen veel vertrouwen in mij, dat moet en zal ik ze gaan terugbetalen.’

Als de hoogtepunten aan bod komen, glundert hij. Opeens is Van Aanholt – armen als schildersdoeken en briljanten in de oren – weer even kind. Zijn debuut voor Chelsea maakte hij tegen Portsmouth, tegen Aston Villa speelde hij voor het eerst op Stamford Bridge. ‘Maar het mooiste was toch wel het Champions League-duel met Zelina. Ik scoorde bijna, maar helaas, op de paal.’ Vooral met voormalig trainer Carlo Ancelotti was zijn band dik in orde. Ook de Italiaan kon er echter niets aan doen dat Van Aanholt Ashley Cole voor zich had staan in de hiërarchie. ‘De beste linksback van de wereld. Tja, wat moet ik daartegen inbrengen? Enerzijds is hij mijn concurrent, maar tegelijk is hij een idool. In al die jaren heb ik zo veel van hem geleerd.’ Zijn band met Cole, ‘met wie ik regelmatig ben gaan lunchen, chillen of stappen,’ zegt alles over de positie van de jonge Nederlander tussen de grote vedetten bij de Engelse topclub. ‘Iedereen wil elkaar helpen, dat is ongelooflijk mooi. Geen moment heb ik me niet welkom gevoeld. Of het nu Lampard, Terry of Drogba is, het zijn daar stuk voor stuk heel relaxte gasten.’

Omringd door de sterren werd hij een betere voetballer. ‘Dat zeker.’ Maar zijn vrienden en familie zagen hem, naar eigen zeggen, niet veranderen door de status die hij plots verwierf. ‘Natuurlijk is het even vreemd als mensen je op straat aanstaren of aanspreken. In een wereldstad als Londen nog wel. Maar ik durf wel te zeggen dat ik nog dezelfde Patrick ben als toen ik op mijn zestiende de overstap maakte.’ Geld veranderde hem niet als mens; wellicht het meest tekenend: het Bossche meisje dat op zijn zestiende zijn hart stal, reisde vorige week met hem terug naar het vasteland. ‘Natuurlijk wordt alles opeens veel makkelijker, rij ik een prachtige auto en kan ik kopen wat ik mooi vind. Maar het zit niet in mij om te gaan zweven. Bovendien, mocht het gebeuren, dan trekken mijn ouders me meteen wel weer naar de grond.’

Zijn dromen zijn duidelijk. Chelsea en het Nederlands elftal. Immers: ‘De positie van linksback is niet het dikst bezet. Als ik me bij Vitesse in de kijker kan spelen, hoop ik dat ik voor Oranje gevraagd wordt.’ Zover is het echter nog niet. Patrick van Aanholt, de man die al vijf jaar een gouden toekomst lijkt te hebben, leeft voorlopig bij de dag. En die zegt dat het nu eerst zaak is een basisplaats bij Vitesse te veroveren. ‘Al heb ik elf weken niet gespeeld, op dit niveau moet het zeker lukken. Natuurlijk is het anders dan bij Chelsea. Het is een overstap van Ashley Cole en Didier Drogba naar Alexander Büttner en Nicky Hofs. Maar voetbal blijft voetbal.’
Elke wedstrijd weer zal hij het heilige doel voor ogen hebben. ‘Chelsea 1. Maar uiteindelijk een speler worden met de status als Ashley Cole. De allerbeste. Dan ben ik pas echt tevreden.’

‘Hij is een jonge Ashley Cole’

Ted van Leeuwen zal even een kleine vreugdekreet geslaakt hebben, toen hij vorige /veek hoorde dat de komst van Patrick van Aanholt naar Vitesse was afgerond. De technisch directeur van de Arnhemmers had de verdediger al langer in het vizier. Maar hij was zelf altijd heel resoluut dat hij het in Engeland wilde proberen. Op zich een heel nobel streven. Zijn ervaringen bij Wigan hebben hem er echter toe gebracht :och voor speeltijd te kiezen. Daarvan is hij bij ons ook niet verzekerd, maar de kans jat het lukt, is in mijn ogen wel groot.’

Zonder zijn trainer voor de voeten te lopen wil Van Leeuwen maar zeggen: hij is zeer onder de indruk van de potentie van de longe verdediger. ‘Een jonge Ashley Cole. Offensief zeer dreigend, maar verdedigend ook prima in orde. En als linkermiddenvelder kan Patrick ook goed uit de voeten. Wat dat betreft is hij een speler van wie je er in Duitsland heel veel hebt, maar die je bij ons vaak mist. Ik ben blij dat wij er nu wél één hebben.’ Het feit dat Van Aanholt op zijn zestiende al koos voor het grote avontuur – en het grote geld – vindt Van Leeuwen geen slecht signaal. ‘Integendeel. Zo’n kans komt niet vaak voorbij.

Bovendien, hoe weten we zeker of hij verder was geweest als hij in Nederland was gebleven? Feit is dat het op die leeftijd wel lastig is in Engeland, zeker bij een topclub. Maar Patrick vindt alleen het allerbeste goed genoeg. Hij wil het beste, denkt in het beste. Voor mijn gevoel is hij wel een hele normale jongen gebleven. Hij heeft de pech met Ashley Cole voor zich, maar qua levenservaring is hij er zeker veel rijker geworden.’

Voetbal International magazine week 6

Hoofdsponsor: