Merchandise
Piet en Nicky terug bij Vitesse: briljant in al zijn eenvoud
Sjoerd Mossou – Column AD
Welkom thuis, jongens. Jullie naambordjes hangen er nog. Hang je jas maar aan het haakje op de gang.
Nicky Hofs deed ook mee. Hij rende over het veld, met zijn mond een beetje open en de wangen rood. Zijn hoofd gloeide, als vanouds.
Piet Velthuizen was iets verderop gaan zitten, op de tribune, in zijn spijkerbroek, vlak naast het uitvak van Vitesse. Toen de supporters hem zagen, begonnen ze zijn naam te zingen. Piet vond dat wel mooi, zo te zien. Hij zwaaide vrolijk naar de mensen.
Van al het transfernieuws deze zomer, vond ik het transfernieuws van Nicky Hofs en Piet Velthuizen het allerfijnste transfernieuws. Het had iets komisch en ontroerends en gezelligs, Nicky en Piet terug bij Vitesse. Welkom thuis, jongens. Jullie naambordjes hangen er nog. Hang je jas maar aan het haakje op de gang.
Heel precies weet ik het allemaal niet meer, maar volgens mij heeft Vitesse nu samenwerkingsverbanden in Brazilië, Georgië, Rusland en Apeldoorn, en dan reken ik Chelsea voor het gemak even niet mee. De technisch directeur vliegt de hele wereld over, lees ik steeds, naar de binnenlanden van Afrika en naar Zuid-Amerika en weet ik veel waarheen nog meer.
Complete scoutingnetwerken zijn al opgezet vanuit Arnhem, met geheimzinnige lijntjes naar Oost-Europa en de Maagdeneilanden, via tipgevers en hoogbegaafde talentenjagers, aangestuurd door een Georgische weldoener, en andere Abramovitsj-achtige types. Vitesse, dat is een soort internationaal bolwerk voor topvoetballers in spe, bijeengezocht volgens een ingenieus, revolutionair voetbalplan.
En toen, op een mooie dag, haalden ze Piet en Nicky terug.
Het moet erg verwarrend zijn om opeens steenrijk te zijn. In het laatste boekje van Marcel van Roosmalen over Vitesse staat het fijntjes beschreven, hoe plots de zilvervloot binnenvaart en iedereen gestaag de weg kwijtraakt. Een beetje zoals bij het Ajax van na de beursgang, toen niemand meer begreep waar het heen moest met al die miljoenen.
Het is toch een soort onomkeerbaar proces, denk ik. Vergelijkbaar met de loodgieter die opeens de eindejaarsloterij wint – en er twee jaar later achterkomt dat hij alles heeft opgemaakt aan kristallen kranen en gouden bubbelbaden. Weet je wat, denkt de loodgieter daarna, verstandig als ‘ie is: laat ik toch maar weer een gewoon bad nemen. Dat zit wel zo lekker.
In de tijd dat Nederlandse voetbalclubs nog dachten dat ze geld hadden, een jaar of vijftien geleden, besloten ze allemaal precies hetzelfde te doen: vage buitenlandse voetballers kopen. Totdat ze erachter kwamen dat dat misschien niet het beste idee aller tijden was.
Geld doet nogal rare dingen met mensen, dat is algemeen bekend. Voor je het weet stel je een contactgestoorde Spanjaard aan als trainer en roep je dat Vitesse voortaan een beetje zoals Barcelona zal gaan voetballen.
Piet en Nicky terughalen; het lijkt misschien een teken van armoe, maar het tegenovergestelde is waar. Het is briljant in al zijn eenvoud.
