Terugblik: Het wonder van Bremen

Vitesse zorgde in 2002 voor een stunt door Werder uit te schakelen in spectaculaire return in UEFA Cup. Door Gerard Borgman

Vitesse bivakkeert al jaren in het rechterrijtje van de eredivisie, maar het is niet eens zo heel lang ge­leden dat de Arnhemse club een vaste deelnemer was aan het Europese voetbal. Liefst negen keer was Vitesse present in het toernooi om de UEFA Cup, in de periode van de seizoenen 1990-1991 tot en met 2002-2003.
Dat resulteerde in achttien con­frontaties met buitenlandse ploe­gen, van wie Real Madrid ( 1992- 1993) en Internazionale (2000-2001) de grootste namen wa­ren. Maar voor veel supporters van Vitesse geldt de eliminatie van Werder Bremen, in het najaar van 2002, als het absolute hoogtepunt van de Europese campagnes.
We schrijven donderdag 14 novem­ber 2002. In de tweede ronde van de UEFA Cup gaat Vitesse op be­zoek bijWerder Bremen. Na tref­fers van Matthew Amoah, Frank Verlaat ( Werder Bremen) en een eigen inzet van Verlaat in de heen­wedstrijd in Arnhem, reist de Gel­derse ploeg met een 2-1 voor­sprong af naar de Hanzestad aan de rivier deWeser.

De afstand tussen Arnhem en Bre­men is hemelsbreed slechts een kleine 300 kilometer en veel fans van Vitesse laten de kans niet glip­pen hun idolen eens buiten de landsgrenzen aan het werk te zien. Een stoet van zestien bussen ver­voert ruim 2.500 supporters vanaf GelreDome naar Bremen. Naar schatting 500 fans reizen op eigen gelegenheid af naar Noord-Duits­land. Nooit eerder wisten de spe­lers van Vitesse zich tijdens een Europese wedstrijd gesteund door zoveel aanhangers.
In de loop van de middag kleurt de binnenstad van Bremen steeds meer zwart en geel. Dat verloopt bepaald niet zonder problemen.
Wanneer de voetballers ’s avonds aan de aftrap staan, heeft de poli­tie van Bremen 35 supporters van Vitesse ( en een lager aantal van fans vanWerder) achter slot en grendel gegooid. De raddraaiers missen de wedstrijd, het meren­deel van hen moet de nacht in de cel doorbrengen en een flinke handvol fans mag zich later voor de Duitse rechter verantwoorden.

De aanklachten: mishandeling, ver­nieling, drugsbezit.
De aanhang met goed gedrag krijgt in hetWeserstadion een plek achter een van de doelen.
Daar zijn ze getuige van een van de meest legendarische, en zeker ook een van de meest besproken wedstrijden in de clubgeschiede­nis van Vitesse. De door Mike Snoei getrainde ploeg heeft in de eerste ronde al getoverd op vreem­de bodem ( 1- 0 zege bij Rapid Boe­karest na de 1- 1 in GelreDome), maar de krankzinnige partij in het Weserstadion slaat alles.

Snoei kiest voor de Duitse speel­wijze (5-3-2) en alleen door een wonder staat het volledig wegge­speelde Vitesse halverwege slechts met 1-0 achter. Vlak voor rust valt verdediger Marian Zeman gebles­seerd uit. Aanvaller Riga Mustapha vervangt hem en in het vertrouw­de 4- 4- 2 herstelt Vitesse zich.
Na een blunder van doelman Dra­goslav Jevric (2-0) en een benutte strafschop van Evgeniy Levchenko (2-1) zien de 19.300 toeschouwers een adembenemend spannende slotfase. Twintig minuten voor tijd moet Vitesse met tien man verder na een met rood bestrafte tackle van Aleksandar Rankovic. Wed­strijd gespeeld, zou je denken, maar Gert Claessens beslist anders met een geweldige knal vanaf twintig meter (2-2).
Vitesse is op dat moment een ron­de verder, Werder reageert en brengt met Angelos Charisteas een extra aanvaller. Die kopt bij zijn eerste balcontact meteen raak: 3- 2, exit Vitesse. Of niet?
Neen, want Snoei heeft eveneens een gouden wissel. In de laatste minuut brengt hij Emile Mbamba voor Matthew Amoah. Kort daar­op ontfutselt Mbamba de bal op de middenlijn en omspeelt hij doelman Pascal Borel: 3-3.
Het gouden doelpunt zorgt voor grote euforie bij Vitesse. „Dit is een van de mooiste dagen in mijn leven”, jubelt Snoei. „Het is als een jongensboek. Echt ongelooflijk, om in zo’n stadion tegen zulke spe­lers een dergelijk resultaat te beha­len. Vitesse speelde zijn thuiswed­strijden op Nieuw-Monnikenhui­ze vaak voor 4.000 fans. Die zaten vanavond hier. Ze hebben het elf­tal fantastisch gesteund.”
Doelpuntenmaker Claessens: „ Dit zijn de mooie dingen des levens.
Het gaat erom dat we door zijn en dat de meegereisde supporters een onvergetelijke avond hebben ge­had.”

Een ronde later vormt Liverpool een brug te ver voor de equipe van Snoei. Ondanks de Europese suc­cessen wordt de trainer later in het seizoen ontslagen bij Vitesse, dat zich pas onder trainer Edward Stu­ring veilig speelt. Hoe anders is de sfeer in Bremen, waar de meegereisde aanhang na de apotheose op het veld nog een half uurtje moet wachten voordat ze naar buiten mogen. Geen punt.
Het ‘geel en zwart zijn onze kleu­ren’, het ‘wij worden kampioen, olé, olé’ en de meezinger over ‘de Rijn, de fles, de hoeren en Vites’’ knallen minutenlang door hetWe­serstadion. Zoals Claessens het ver­woordde: donderdag 14 november 2002 zal altijd blijven schitteren in de harten van de echte supporters van Vitesse.

Feestende supporters van Vitesse bepalen de sfeer in het Weserstadion

Staand ( vlnr): Levchenko, Zeman, Jevric, Cornelisse, Claessens, Peeters.

Ge­hurkt: Amoah, Rankovic, Fränkel, Stefanovic en Janssen.

 

Theo Janssen tussen enkele spelers van Werder

Mike Snoei is in extase na het laat­ste fluitsignaal

De Gelderlander