29 augustus 2012 In de media

Theo! Theo! Theo!

Jeroen Mirck is journalist, maar geen sportjournalist. Voetballen kan hij niet, hardlopen des te meer. Zijn webblog van vandaag.
Er bestaat nog pure clubliefde in de poenerige wereld van het voetballen. Theo Janssen keerde vandaag terug bij Vitesse, de club waar hij doorbrak, in de stad waar hij geboren werd. Hij levert er bijna de helft van zijn riante Ajax-salaris voor in. Om het maar met de pathos van een sportjournalist te zeggen: daarom is Theo mijn held.

Als jochie ging ik vroeger naar Vitesse kijken. Ik was erbij toen de Arnhemse voetbalclub promoveerde naar de eredivisie. In de kampioenswedstrijd werd met 6-0 gewonnen van Heracles, met in dat team de streng gelovige spits Folkert Velten, die niet op zondag speelde. In de eredivisie bezocht in uitwedstrijden in Tilburg (waar ik inmiddels was gaan wonen) en de Kuip. Dat kon eind jaren ’80 nog, want er bestond toen nog geen clubkaart.

Nostalgie schept een band. Hoe slecht het door de jaren heen ook ging met Vitesse, ik hoopte altijd op een wederopstanding. Dat gebeurt nu onder de omstreden nieuwe eigenaar, voetbalmiljonair Jordania. Er klopt van alles niet binnen de club, maar het voetbal swingt weer. De komst van de ervaren aanvallende middenvelder Janssen is een extra verrijking van Vitesse.

Wat me aanspreekt aan Theo Janssen is zijn ongepolijste karakter. Met al zijn tattoos lijkt hij op een bouwvakker, maar hij is een van de weinige voetballers die echt zegt wat hij denkt en voelt. Ruwe bolster, blanke pit. Het gevoelsmens Janssen levert liever tonnen aan salaris in om gewoon weer lekker bij zijn oude cluppie te kunnen spelen, dan nog twee jaar op de reservebank van Ajax te slijten. En gelijk heeft hij: bij FC Twente was hij ruim een jaar geleden nog een dragende speler.

Ik hou van mensen met rafelrandjes, of het nu ondernemers, kunstenaars of voetballers zijn. De evenwichtige perfectie van tenniskampioen Roger Federer is saai, doe mij dan liever de gekke Kroaat Goran Ivanisevic, die Wimbledon won toen iedereen hem al had afgeschreven. Theo Janssen is ook een Goran: extreem getalenteerd, maar met grillen die zijn talent in de weg hebben gezeten. Nu komt hij eindelijk thuis. Weliswaar bij een club met spatjes, maar dat zal Theo een worst zijn: komend weekend tegen Feyenoord spreekt hij gewoon weer met zijn befaamde linkervoet.

Tot zover die rare sportpoëzie, zoals u die wellicht kent uit bladen als Hard Gras en De Muur. Als u bovenstaande column niet begrijpt, komt dat omdat u niet van sport houdt. Begrijpt u de column wel maar vindt u Theo een stomme lul, dan bent u vast een Feyenoord-supporter. Zeker als voormalig Ajacied Janssen straks zondag de winnende treffer heeft gemaakt. Want zo is voetbal ook.

Jeroen Mirck / Foto SV

Hoofdsponsor: