Merchandise
Hoe gaat het met André Stafleu
André Stafleu (55) speelde van 1975 tot 1991 voor Feyenoord, Excelsior, weer Feyenoord, Vitesse, Willem II en Haarlem. De vroegere verdediger danwel middenvelder woont in Barendrecht met zijn vriendin Anita Hij heeft twee dochters: Bibeche (28) en Stephanie (22).
Na een lange spelerscarrière werd jij trainer
‘Ik kon bij Haarlem voor twee jaar bijtekenen, maar dat wilde ik niet. Ik was 36 en na de degradatie in 1990 liepen er veel van die jonge blagen. Wij als oudere spelers liepen de doelen te sjouwen, zij gingen na de training gelijk naar huis. Ik had het wel gehad. Gelukkig kon ik direct aan de slag in Volendam, als assistent bij het eerste elftal en trainer van het tweede. Hoofdtrainer Leo Steegman had beloofd dat ik hem na een jaar zou opvolgen, maar ging toch nog een jaar door. Dat liep fout, waarop ik alsnog ineens voor de groep werd gegooid. Leo werd technisch directeur en Jan Brouwer algemeen directeur, maar geen van beiden heeft mij één seconde verteld wat ik fout deed. Er werden gewoon dingen verdoezeld om een paar maanden later Fritz Korbach te kunnen binnenhalen. Ik ben daar behoorlijk gepiepeld en dat heeft me mijn trainerscarrière in het betaalde voetbal gekost. Ik werd nog wel anderhalf jaar doorbetaald en ben Sporting Noord gaan trainen, een Vierdeklasser uit Amsterdam.
Later stapte ik over naar DWS, totdat Rob Baan belde namens Feyenoord om daar jeugdtrainer te worden. Na vijfenhalf jaar kreeg Baan ruzie met voorzitter Jorien van den Herik, waarna het aantal elftallen werd ingekrompen. Marcel Bout, Geert Meijer en ik werden daarvan het slachtoffer. Later vroeg Van den Herik mij echter terug voor het eerste en trainer van de amateurtak. Daarna heb ik anderhalf jaar als assistent gewerkt bij de Chinese club Tianjin Teda en vervolgens ben ik voor een maand of zeven internationaal scout geweest voor een agent daar. Toen ook dat werk erop zat, hek ik een half jaar zonder club gezeten en nu ben ik ruim een jaar trainer van Swift Boys in Rotterdam. Vorig seizoen werden we kampioen in de Vierde Klasse en nu staan wij wéér bovenaan. Ja, ik werk onder mijn niveau, maar het amateurvoetbal is één pot nat; er is weinig niveauverschil. Maar hier heb ik tenminste invloed en dat vind ik beter dan die grote clubs waar ze overal een commissie van acht man voor hebben.’
Wat is je ambitie nog?
‘Nou, ik blijf sowieso in Nederland. Vorige zomer had ik getekend bij een club in Iran, maar toen werd ineens het bestuur vervangen en ging het niet door. Die zaak loopt nog bij de FIFA, maar het buitenland is geen optie meer voor mij. Ik heb het privé goed naar mijn zin en bovendien werk ik in de Rotterdamse haven. Moet ik vaak vroeg op, maar het is er wel eerlijker en gezelliger dan in de voetballerij. En ik ben altijd al een harde werker geweest, wat ik ook deed. Ik speel ook nog in Feyenoord 5, waarmee we dit jaar voor de negende keer op rij kampioen worden, en zit in het bestuur van Oud-Feyenoord.
Naar De Kuip kan ik niet vaak, maar ik vind het niveau ook drie keer nul. Triest, qua beleving heb ik bij Feyenoord mijn mooiste jaar gehad, toen we in 1984 de dubbel wonnen met Johan Cruijff. Qua voetbal was Willem II mijn beste jaar (1987/88, red.). Dankzij conditietrainer Joop Ooms had ik het gevoel dat ik alles aankon. Ik ben trouwens altijd heel fit geweest, ook al rookte en dronk ik. Maar ik wist wanneer het kon.’
