Merchandise
Vitesse ‘We never lose the ball!’
Enthousiasme in tragisch treurspel
Met de pretoogjes van een ondeugende kleuter vraagt Albert Ferrer de vier spelers in de gele hesjes met hem mee te lopen. Gehoorzaam maar verontwaardigd lopen de winnaars van de korte vier-tegen-vier-competitie achter hem aan. De nieuwe oefenmeester stopt twee meter voor de omheining van het trainingsveld, vraagt een fotograaf iets dichterbij te komen en zet zelf twee stappen opzij. Ismaïl Aissati en Frank van der Struijk – beiden in het geel gestoken – kijken elkaar verontwaardigd aan.
Pas als Ferrer uitlegt dat hij bezoek heeft van een fotograaf uit Barcelona, slaat de verbazing van het viertal om in vrolijk gebulder. Gebroederlijk poseren de winnaars voor de lens van de verkleumde Spanjaard. Ondertussen spoort Aissati zijn teamgenoten aan harder te lachen. ‘Jongens, voor Camp Nou!’
Vitesse en Camp Nou – op het eerste gezicht is het niet meer dan een vermakelijke tegenstelling. Maar het is niet de eerste keer dat deze woorden dit seizoen in dezelfde context door Arnhem schallen. Nog altijd omringt een sluier van vraagtekens de nieuwe eigenaar van de club, Merab Zjordania, maar de doelstelling van de Georgiër is helder. Vitesse moet binnen drie jaar aansluiting vinden bij de top van Nederland. Grote voorbeeld is het Barcelona van Johan Cruijff.
Gedachtegoed
De man die dat allemaal moet bewerkstelligen is Albert Ferrer. Sinds maandag staat de opvolger van de ontslagen Theo Bos voor de spelersgroep. De 40-jarige oud-speler van Barcelona moet het gedachtegoed van Cruijff overbrengen op een selectie die vooral uit huurlingen bestaat.
Dat doet hij niet alleen. Stanley Menzo werpt zich tijdens de eerste trainingen op als de goedlachse as- sistent die zich bewust op de vlakte houdt. De andere assistent van Ferrer treedt meer op de voorgrond. Hij heet Albert Capellas Herms, is de grote onbekende van het drietal en beschikt tevens over de meest beperkte Engelse woordenschat van de technische staf. Toch is juist hij verantwoordelijk voor de uitleg van de oefenvormen. Hetgeen vanzelfsprekend resulteert in enkele misverstanden.
Een paar supporters vragen zich daarom vertwijfeld af wie deze opvallende verschijning is. Het antwoord heeft opnieuw alles te maken met die roemruchte club uit Catalonië. Capellas Herms was jarenlang als coach en coördinator betrokken bij La Masia, de succesvolle jeugdopleiding van Barcelona, waar een foto van een jonge Ferrer naast een nog jongere Josep Guardiola nog altijd de eetzaal siert.
Capellas Herms werkte in Barcelona met supertalenten als Lionel Messi en Andrés Iniesta. Nu vindt hij zichzelf terug op een trainingscomplex dat zo slecht is, dat technisch directeur Ted van Leeuwen stelt dat hij zelfs in de eerste divisie alleen maar betere accommodaties vindt. Tel daar de samenwerking met voetballers als Davy Pröpper en Frank van der Struijk bij op en je hebt alle ingrediënten voor een tragisch treurspel.
Maar verwacht van de grijzende nestor van de trainersstaf geen gefrustreerde houding. Natuurlijk schudt Capellas Herms zijn hoofd verontwaardigd als Civard Sprockel zijn uitleg opnieuw verkeerd interpreteert, verheft hij zijn stem als de selectie van Vitesse tijdens een passoefening onder het gewenste niveau blijft. Maar keer op keer keert zijn enthousiasme terug als hij met zijn Spaanse accent een kreet uit de Barcelona-filosofie over het trainingscomplex laat schallen. ‘We never lose the ball!’
Ferrer bekijkt de taferelen vanaf de achtergrond. Af en toe dolt hij met Menzo, helpt hij zijn andere assistent met zijn Engels en tovert hij een lach op het gelaat van zijn spelers door ze op zijn commando zo snel mogelijk te laten zitten.
Maar als Capellas Herms de volgende oefening start, veranderen de pretoogjes van Ferrer in de scherpe ogen van een havik. Niets ontgaat hem. De kleine Spanjaard weet dat het beter kan, dat het beter moet. Hij hamert op het verbeteren van de balcirculatie, op het creëren van een familiaire sfeer. Precies, net zoals in Barcelona.
