Merchandise
Vitesse rouwt: “Je kunt alleen maar huilen”
Emotionele dreun
Een steunpilaar is weggeslagen uit de fundamenten waaruit Vitesse werd opgebouwd tot de club die het nu is. Dertig jaar na zijn debuut in de hoofdmacht verloor Theo Bos donderdag zijn laatste wedstrijd. Het bleek een ongelijke strijd. De voormalige amateurbokser knokte voor wat hij waard was, maar de uitkomst stond vast. Donderdag klonk de gong voor de oud-speler en coach van Vitesse. Het lichaam was op.
De dood van Bos – slechts 47 jaar oud – ligt vrijdagavond als een zwaar deken over de wedstrijd. “Het is voor iedereen een emotionele dreun. Theo was een grootheid. Mister Vitesse is weggevallen”, zegt doelman Piet Velthuizen.
Over voetbal wordt nauwelijks gesproken. Het verdriet is te vers. Op de grote videoschermen in het stadion worden, onder begeleiding van de You’ll never walk alone-versie van Gerry & The Pacemakers en Ik heb je lief van Paul de Leeuw, beelden getoond van Bos in de bloei van zijn leven: breed geschouderd, knokkend voor elke meter gras en veelal met een lach op het gezicht.
Onwennige leiding
Theo Janssen (31) slikt bij het zien van de fragmenten. De huidige publiekslieveling leerde Bos begin jaren negentig kennen als talent in de jeugdopleiding. De voor dit duel geschorste middenvelder staat naast Jan Snellenburg, één van Vrienden van Vitesse, bij het uiteinde van de spelerstunnel. Samen met één van de drie toegewijde investeerders, die de club in het verleden van de ondergang redde, betreedt Janssen het veld om een ingelijste foto van Bos aan het publiek te tonen. Zeearend Hertog II kijkt toe nadat zojuist zijn vaste ronde vloog. Hij zit onrustig op de arm van begeleider Gerard van den Brink. Het clubsymbool laat met een mooi gevoel voor timing even van zich horen als het portret hem passeert.
De gemêleerde clubleiding van Vitesse staat op een paar meter afstand klaar om in kielzog van Janssen en Snellenburg mee te lopen. In de hoek van het stadion is een schildersezel geposteerd waarop een shirt hangt met Bos’ rugnummer vier. De ongeschoren clubeigenaar Merab Jordania, die het clubicoon in oktober 2010 ontsloeg als trainer, is casual gekleed in zijn spijkerbroek. De Duitse-Poolse algemeen directeur Erwin Kasakowski en de Amerikaanse commercieel directeur Peter Gansler hebben zich wel in clubkostuum gehesen. Het drietal loopt ietwat ongemakkelijk mee in het spoor van Janssen en Snellenburg. Ondertussen betreden ook de spelers van Vitesse en FC Utrecht het veld.
Alleen maar huilen
Velthuizen valt op in de rij spelers. De 26-jarige keeper van Vitesse strekt zijn armen richting de hemel. Hij heeft een flashback. “Ik had precies hetzelfde gevoel als toen mijn vader twee jaar geleden overleed. Een dag na zijn dood speelde ik ook een wedstrijd. Als ik alleen op het veld had gestaan, had ik wel een traantje gelaten. Het ging bij Theo hetzelfde als bij mijn vader. Hij werd opeens ziek en binnen een mum van tijd was het kassa, afgelopen. Dan kun je alleen maar huilen.”
Op de Theo Bos-tribune hangt een groot spandoek met een geel/zwarte afbeelding van Bos. Uit duizenden Arnhemse kelen schalt zijn naam. De minuut stilte, na de bloemlegging bij het portret, vult de GelreDome met een moment van bezinning. Alleen het geklik van fototoestellen is hoorbaar voordat een fluitsignaal klinkt en de bal toch moet rollen.
Scheidsrechter Bas Nijhuis stopt het spel nadat de grens van de symbolische vier minuten verstrijkt. Een oorverdovend applaus volgt. Spelers vallen bij in de steunbetuiging van de 18.608 toeschouwers. Vuurwerk wordt ontstoken op de Theo Bos-tribune. Rode lichten kleuren op, terwijl de zichtbaar geëmotioneerde Snellenburg schuinachter de dug-out van Vitesse versteend met een sjaal boven zijn hoofd staat. Een laatste groet naar een oude vriend.
Voor altijd dankbaar
“Het was een mooi eerbetoon aan Theo en zijn familie. Het was mooi om te zien dat Nederland en FC Utrecht meeleven. Dan krijg je wel kippenvel. Ik heb de GelreDome nog nooit zo saamhorig gezien. Complimenten aan iedereen. Je ziet daaraan hoe belangrijk Theo was”, reageert Marco van Ginkel.
Bos liet Van Ginkel in 2010 als 17-jarig talent debuteren. “Ik las vanochtend dat Theo was overleden. Dan gaat er veel door je hoofd. Vooral mijn debuut. Daarvoor blijf ik hem altijd dankbaar. Theo was een goed persoon en een goede trainer. Een hele fanatieke. Dat merkte je in de manier hoe hij de spelers toesprak. Hij had een hart voor de club en een hart voor de mensen binnen de club.”
Een voetbalvader
Bijna dertig jaar was Bos kind aan huis bij de club, waar hij in 1983 zijn profdebuut maakte. De geboren Nijmegenaar, als kind ten vondeling gelegd en door de familie Bos grootgebracht in de Arnhemse wijk Geitenkamp, maakte zowel de opkomst als de bijna ondergang van Vitesse mee. Van de Eerste Divisie naar Europees voetbal op Monnikenhuizen tot de donkere periode na de eeuwwisseling.
De passie waarmee Bos speelde, leverde hem zijn lijflied Theo pak ‘m terug op. Wanneer een ploeggenoot werd aangepakt door een tegenstander, riep het publiek de noeste verdediger op revanche te nemen. Bos zorgde voor een komische wisselwerking. Dan ging hij even bij óf achter de bewuste tegenstander staan om daarna te knipogen of te glimlachen richting de supporters. Tekenend voor zijn persoon.
“Hij was een boefje. Dat paste ook bij hem. Theo was een winnaar en leverde strijd op de juiste manier. Daarmee is hij groot geworden”, zegt Velthuizen, die net als Van Ginkel veel te danken heeft aan Bos. “Hij was een vaderfiguur voor mij, een voetbalvader. Theo bracht mij naar het eerste elftal. Zonder hem was mij dat niet zo snel gelukt. Hij was een heerlijk mens om mee te praten. We dachten op dezelfde manier over voetbal en het leven. We hadden ook dezelfde humor. Ik zie hem nog zo voor me staan.”
Bijzonder mens
Datzelfde geldt waarschijnlijk ook voor onder meer Ferdi Vierklau, Didier Martel, Louis Laros, Ruud Knol, Michael Jansen en Alfred Schreuder, een greep uit de groep aanwezige oud-spelers van Vitesse op de hoofdtribune van de GelreDome. Ze zien het huidige elftal met 2-0 winnen. Vitesse staat daardoor gedeeld tweede op de ranglijst. Dat is echter bijzaak vanavond.
Een laatste vaarwel richting Bos komt vanuit de harde kern, een nieuwe generatie ten opzichte van de groep die hem in de jaren tachtig verwelkomde op Monnikhuizen. Zijn populariteit bleef in dertig jaar even groot. Het You’ll never walk alone klinkt dan ook uit volle borst. Nog één keer daalt de tevreden blik van Bos vanaf de videoschermen neer op de GelreDome. Dan gaan de beelden op zwart. Wat rest zijn herinneringen aan Mister Vitesse, geliefd omdat hij vooral altijd zichzelf bleef.
“Natuurlijk overlijdt iedere dag wel iemand”, aldus Velthuizen. “Maar Theo is niet zomaar iemand. Hij heeft zoveel betekend voor Arnhem en Vitesse. Een grootheid valt weg. Hij was erg geliefd. Dan slaat het hard in. Het was een dag om nooit te vergeten. Het is moeilijk om die klap te verweken. Hij zal niet snel uit mijn gedachten verdwijnen. Theo was een heel bijzonder mens.”
