Merchandise
Vitessenaar Edu Nandlal kent het wrede lot van de dood
Niet ver van de uiteengereten cockpit ligt Edu Nandlal. Brandweerlieden komen af op zijn gekerm. Hij leeft nog. ,,Ik was in shock", vertelt Nandlal nu, dertig jaar na de SLM-ramp in Suriname. ,,Ik schijn alleen maar over onze trip te hebben gesproken. Dat we naar Paramaribo waren gekomen om te voetballen. Ik herinner me er niets van. Het was als een narcose. Ik kwam ook pas bij in het ziekenhuis."
Nandlal hoort daar de details van de ramp. Het Kleurrijk Team is niet meer. Vijftien man zijn gestorven. Alleen Sigi Lens, Radjin de Haan en hij hebben de crash overleefd. In totaal zijn 176 mensen dood, inclusief de negen bemanningsleden. ,,De schok was enorm", zegt Nandlal, inmiddels 56 jaar en al lange tijd woonachtig in Utrecht. ,,Ineens waren er zoveel mooie mensen weg.''
Vlucht PY 764 zal hij nooit meer vergeten. ,,Ik was hyper. Ik ging voor de eerste keer in tien jaar terug naar Paramaribo. Ik was prof bij Vitesse, een prachtige club. Ik zat met allemaal toppers uit Suriname in het vliegtuig. De stemming was geweldig.''
Nandlal is de gehele vlucht wakker. Van het Kleurrijk Team zijn Henny Meijer en Stanley Menzo al vooruit gereisd. Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Bryan Roy, Aron Winter en Henk Fraser hebben van hun clubs geen toestemming voor de trip gekregen.
,,Ik wisselde tijdens de reis van plek met Jerry Haatrecht'', verhaalt Nandlal. ,,Zo had hij meer beenruimte. Bij de daling zie je dan de mist en de kleine hutjes van de indianen. Heel mooi. Maar ineens volgde een klap. Het toestel draaide en ging omhoog. De vleugel brak tegen een boomtop. Daarna dacht ik alleen: nu ga ik dood. Er was overal gegil. Ik ben uit het vliegtuig geslingerd. Ik had geen gordel om. Dat kan wel eens mijn redding zijn geweest. Zo ben ik niet in die vuurzee beland."
Nandlal breekt bij de crash zijn rug. Hij loopt een dwarslaesie op. Zijn voetbalcarrière is gebroken, het spoken begint. ,,De hele verwerking is zwaar. Om mij heen zijn vrienden overleden. Ik had van plaats gewisseld met Jerry. Is dat mijn geluk geweest? Ik zat geestelijk in de knoop, maar fysiek ook. Dat heeft zeker tien jaar geduurd. Ga er maar aan staan. De nieren functioneren niet, de stoelgang niet. De voeten en tenen bewegen niet. Het lichaam kalft af. Ik had het overleefd, maar zag mijn leven ook verwoest.''
Nandlal staat op. Letterlijk. ,,De dokters zeiden dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Dat frustreerde me enorm. Ik heb alle wilskracht verzameld en ik loop nu al jaren. Moeizaam, dat wel. Ik kom nu ook net uit het ziekenhuis, omdat er enkele reparaties nodig waren. Maar ik heb een schoonmaakbedrijf opgebouwd en heb zelfs nog een beetje sport beoefend. Daar ben ik trots op."
De ramp spookt al jaren niet meer door zijn hoofd. Dat is een kwestie van verjaring en verwerking. Maar Nandlal heeft ook andere demonen leren kennen. De dood van zijn zoontje Riva, slechts 5 jaar oud. ,,Ik heb de dood in de ogen gekeken op Zanderij, maar de dood echt meegemaakt met Riva. De impact daarvan is voor mij echt vele malen groter dan de SLM-ramp. Voordat Riva doodging, leefde ik mee met alle nabestaanden. Maar ik kon hun verdriet niet voelen. Sinds de dood van Riva ken ik die diepe pijn pas echt.''
Riva's dood voelt als speling van het lot. ,,In 2000, op 7 juni, uitgerekend de datum van de SLM-ramp, werd bij hem een tumor in de hersenstam ontdekt. Hij is tien maanden later gestorven in mijn armen. Ik was er kapot van.''
Maar Nandlal zwicht niet voor de mokerslagen van het leven. Hij is nu, ook nog een echtscheiding door alle ellende verder, een bewonderenswaardige optimist. ,,Er is mij na de crash wel eens gezegd: 'Jij bent een bofkont dat je dit hebt overleefd'. Dat klopt ook. We herdenken nu dertig jaar later. Intussen draag ik veel meer mee dan die vliegramp. Maar ik heb ook nog twee dochters. Ik houd me vast aan het leven. Ik ben nu goed, zeg maar. Tevreden. Gelukkig? Ja. Omdat ik door tegenslag ook weet wat geluk betekent.''
Edu Nandlal
Volledige naam Radjindernath Nandlal
Geboortedatum 7 april 1963
Geboorteplaats Paramaribo, Suriname
Radjindernath 'Edu' Nandlal (Paramaribo, 7 april 1963) is een Nederlands voormalig voetballer van Surinaamse afkomst. Als voetballer kwam Nandlal uit voor FC Utrecht, FC Emmen en Vitesse.
In Suriname speelde hij voor Santos. In 1980 kwam hij als zeventienjarige naar Nederland waar hij in Utrecht bij een oudere broer ging wonen en voor Faja Lobi ging spelen. Hij meldde zich bij het tweede team van FC Utrecht en zou daar vier jaar op amateurbasis spelen. In 1985 werd Nandlal gecontracteerd door FC Emmen dat debuteerde in de Eerste divisie. In 1987 ging hij naar Vitesse. In 1988 raakte hij zwaar geblesseerd aan z'n knie en Vitesse liet hem begin 1989 afkeuren voor het spelen van betaald voetbal. Nandlal ging hiertegen in verweer en via het GAK werd hij weer goedgekeurd. Vitesse haalde hem, ook omdat zijn contract af zou lopen, niet meer bij de selectie die via de nacompetitie naar de Eredivisie zou promoveren en verzekerde hem ook niet opnieuw. Nandlal zou medio 1989 overstappen naar Hoofdklasser SVBO.
