Weg met dat gechagrijn, Vitesse leeft weer

Voor Vitesse kon ik de afgelopen jaren maar moeilijk sympathie opbrengen. Altijd gezeur daar. Die antipathie heeft, geef ik toe, alles met perceptie te maken.

Karel Aalbers vond ik ondanks zijn gebreken een aardige Vitessenaar. Afgeserveerd door types die al lang weer verdwenen zijn uit het GelreDome. Voor Theo Bos had ik ook al een zwak, maar hij werd eveneens afgeserveerd. Een geldschieter uit de Kaukasus die uit het niets met een Vitesse-sjaaltje omloopt en de club volpompt met exoten trek ik totaal niet.

En van technisch directeur Ted van Leeuwen kreeg ik een tijd geleden een hand, zó slap, alsof ik in een bedorven kotelet kneep. Zoiets werkt niet mee als je er dan tóch een keer gaat kijken. Een blik op de tribunes bij thuiswedstrijden van Vitesse bevestigde steeds mijn vooroordelen. Arnhem liep nu niet bepaald warm voor de ambities van Merab Jordania.

Maar afgelopen zondag veranderde er plotseling iets, wat mij betreft. Vitesse had de meeslepende derby in odw van nek gewonnen en de onvermoeibare newsgetters van Eredivisie Live waren de kleedkamer van de bezoekers ingetrokken. Een goede keus van het tv-station. Wat we te zien kregen was geen vreemdelingenlegioen aan wie het belang van een regionale derby voorbij was gegaan. We zagen dolle vreugde. Gezang. Taferelen als bij een kampioenschap. Oprechte blijdschap over de heerlijke vernedering van nek.

Eén zo’n shot doet veel meer dan welke dure marketingcampagne ook. Deze spelers logen niet, wat je zag was echt. Ik rook het natte gras onder hun noppen. Weg dus met dat gechagrijn over Vitesse. John van den Brom, Nicky Hofs en Piet Velthuizen weten precies waar het verborgen hart van Vitesse zat. Ze hebben de kasplant, in leven gehouden aan een infuus met louter vreemd kapitaal, tot leven gewekt en dat is leuk om naar te kijken.

Oké, de zondag staat onmiskenbaar in het teken van Ajax – Feyenoord, de enige Klassieker van de eredivisie. Maar om half vijf begint Vitesse – PSV, plotseling een stuk leuker om naar te kijken.

AD / Column Chris van Nijnatten