Westerhof: Klaar in Afrika, klaar voor Vitesse

ClemensWesterhof be­zocht de thuis­wedstrijd van Vitesse te­gen Heerenveen (1-1). Sa­men met Jorgos Zagkotsis, eige­naar van het Griekse kwaliteitsres­taurant Delphi, bekeek hij het duel vanuit de privéloge van Vites­se- eigenaar Merab Jordania.

Arnhemmer is na ruim jaar terug in Nederland
ClemensWesterhof werkte en leefde meer dan twintig jaar in Afrika. Dat avontuur is voorbij. De 71-jarige voet­balcoach is teruggekeerd in Arnhem. 

„Ik ben twintig jaar niet bij Vites­se geweest”, zegtWesterhof, wan­neer hij op het terras van Delphi een slok van zijn cappuccino heeft genomen. „Wat een prachtig sta­dion is dat, zeg. En dat publiek ach­ter die goal, dat is echt een twaalf­de man voor het elftal. Ik vond het fantastisch.”

In 1976 (interim) en tijdens de jaar­gang 1984-1985 wasWesterhof hoofdtrainer van Vitesse. In de lo­ge kwamen zijn herinneringen bo­ven. „Ik dacht wel even terug aan de tijd dat ik hier zelf bezig ben ge­weest. Op Monnikenhuize hadden we 13.000, 14.000 man, thuis te­gen VVV. Wonnen we met 3-1, pakten de periode. In de laatste wedstrijd miste Herman Veenen­daal een kans voor open doel.

Gaat-ie erin, dan waren we gepro­moveerd.”

Hij heeft altijd ‘warme gevoelens’ gehouden voor Vitesse, zoals de wereldreiziger het zelf omschrijft.

„ Het is toch de club uit de stad waar ik geboren ben. Dat doet me wel wat. Het gaat nu beter met Vi­tesse. De club heeft mogelijkhe­den. Het moet op een gegeven mo­ment toch lukken. Natuurlijk wil ik daaraan meehelpen. Het is altijd leuk als iemand van mijn voetbal­school naar Vitesse komt.”

De door hem opgerichte voetbal­school in het Nigeriaanse Ilorin was zijn laatste klus op het Afri­kaanse continent. Hij woonde nog twee jaar in Zuid-Afrika, maar nu isWesterhof terug in Gelderland.

Elke ochtend loopt hij tien kilome­ter hard en eerlijk is eerlijk, zijn leeftijd en de tropenjaren in Afri­ka zijn hem niet van het gezicht af te lezen.

Westerhof: „ Nu doe ik helemaal niets meer. Ik neem afstand. Het is nogal een ruk geweest wat ik ge­daan heb allemaal. En ik ben ook succesvol geweest. Ik ben toch naar hetWK geweest, kampioen van Afrika geworden, met Onder 17 wereldkampioen.”

ClemensWesterhof geldt als een van de grondleggers van het voet­balsucces in Afrika in het alge­meen, en in Nigeria in het bijzon­der. „De manier waarop ik het voetbal daar heb geprofessionali­seerd, daar zijn ze lyrisch over. Ik heb altijd hard gewerkt. Als bonds­coach van Nigeria reed ik het hele land door om spelers te zoeken. Fi­nidi George, die zag ik bezig op een toernooi van banken. Ik zei: ‘Die moet bij mij komen’.” Het is een van de vele anekdotes, die de kleurrijke coach vertelt wan­neer hij op de praatstoel zit.

„Tweeënhalf jaar geleden kwam Jo­se Mourinho langs bij mijn voet­balschool. Hij had iets te doen in Lagos. De gouverneur betaalde hem 20.000 dollar per dag, zo werd hij naar de school gelokt.

Mourinho zei me dat hij respect had voor wat ik deed.”

Hij heeft ‘gigantisch veel meege­maakt’. Mooie dingen, maar ook gevaarlijke. „Natuurlijk. Maar de bond zorgde er altijd voor dat ik werd opgehaald door iemand van de bond en door twee militairen.”

In zijn voetbalschool werd hij ooit ruw gewekt, toen zijn keukenraam werd beschoten door criminelen.

„Ik ging kijken wat er aan de hand was. Politiemensen met uzi’s zei­den dat ik moest gaan liggen. De overvallers lagen in de struiken.

Dat hadden de agenten in de ga­ten. Ze schoten terug. Ze schoten er een dood en de ander werd ge­raakt in zijn arm.”

„ Ze wilden mij hebben, de white man, want ik had dollars. Daar­voor riskeren ze hun leven. Ik zei: nu wil ik ook honden hebben. En ik regelde persoonlijk een bewa­kingsgroep van zestien man. Na twee dagen onderzoek kwam de politie terug. Moesten ze geld van mij hebben voor benzine. Busi­ness, noemden zij dat. Ik noem dat corruptie.”

Voor een van zijn vele reizen door Nigeria zag hij vanuit zijn hotelka­mer een slachtpartij. „Een ruzie tussen moslims en katholieken.

Huisjes werden in brand gestoken, het leger kwam erbij. Een paar honderd man werd zo afgeknald.

Ik wist niet wat ik zag”, zegtWes­terhof, die zijn eerste wedstrijd in Lagos nooit zal vergeten. „ Mijn as­sistent zei tegen me dat de trainer van de tegenpartij zo raar deed. Ik keek achterom en zag lijken op de sintelbaan liggen. Er waren te veel kaartjes verkocht voor hetzelfde vak. In de verdrukking werden de lijken over het hek op de sintel­baan gegooid. Ik weet het nog goed. Zeven doden. Een-nul ge­wonnen.”

Gisteren ging hij weer naar Nige­ria. Hij is uitgenodigd voor een voetbaltoernooi. „Dan staan ze op het vliegveld, willen ze me alle­maal een handje geven. Hoe is het coach? Ik ben eregast bij het toer­nooi. De gouverneur wil me heb­ben. Is leuk. Kan ik meteen kijken of ik weer een talentje zie.”

Helemaal stoppen met werken, met het zoeken naar voetbaltalent vooral, dat zal hij wel nooit kun­nen. „Ik wil iets leuks gaan doen in de technische organisatie, bij­voorbeeld scouten. Maar dan op ni­veau. Toppers brengen.”

Amateurvoetbal is aanWesterhof niet besteed. „ Ik ben een paar keer bij VDZ geweest. Geweldige ploeg, mooie ambiance. Geweldig hoe ze daar mensen ontvangen. Ze spe­len derde klasse. Trainen twee keer in de week. Dan ben ik al klaar.”

Wat hem wel passend lijkt? Vites­se, uiteraard. „ Ik zou graag willen dat er gebruik wordt gemaakt van mijn ervaring, vooral door Vitesse. Iemand uit Arnhem heeft jaren­lang op het hoogste niveau ge­werkt in Afrika. Dan zou het toch raar zijn als je daar niet van profi­teert?”

Gelderlander